Wolnym krokiem przechodzę od sali do sali w budynku Wyższej Szkoły Toul Svay Prey w stolicy Kambodży Phnom Penh. W 1975 r. właśnie tu siły bezpieczeństwa Pol Pota urządziły największe wiezienie w kraju, Security Prison nr 21 (S-21). Do końca 1978 r. uwięziono i torturowano tu około 17 tys. mężczyzn, kobiet i dzieci. Większość więźniów wywieziono do obozu zagłady w Choeung Ek i stracono. Tych, którzy zmarli podczas tortur, grzebano w masowych mogiłach na terenie wiezienia.

Sale są puste i bardzo podobne do siebie. Na środku stoi jedynie stalowe łóżko bez materaca i pościeli. Na łóżku leży metalowy pręt. Obok kanister i nieduże blaszane pudełko. Na jednej ze ścian wisi duże, czarno - białe zdjęcie. Po kilkunastu sekundach intensywnego wpatrywania się, zaczynam rozpoznawać, co przedstawia fotografia. Rozpoznaję to samo lóżko, które teraz stoi w sali. Metalowa konstrukcja jest powyginana - jak się później dowiaduję - od uderzeń stalowymi prętami w ciała leżących więźniów. Na łóżku leży człowiek, a raczej to, co z niego zostało - bezkształtna masa ludzkiego ciała. Pod i wokół łóżka - jedna wielka plama krwi. Zdjęcia mocno zapadają w pamięć. Zrobili je Wietnamczycy pod koniec 1978 r., gdy wkroczyli do Kambodży w celu obalenia reżimu Pol Pota.

Czerwoni Khmerowie wymordowali setki tysięcy Kambodżan. Wykształcone osoby miały szczęście, bo zabijano je szybko, strzałem w głowę. Tych, którzy nie stanowili dużego zagrożenia dla reżimu (chłopi i robotnicy), poddawano wielotygodniowym torturom, m.in. wsypywano im do nosa i gardła cement, a następnie zalewano woda; wyrywano im wnętrzności, a następnie smażono je na oczach dogorywających właścicieli - żeby wymienić tylko kilka z licznych metod "ręcznych".
Czerwonym Khmerom pomagali w tym specjalnie selekcjonowani i szkoleni kaci płci żeńskiej i męskiej, których wiek oscylował miedzy 10 a 15 rokiem życia.