Wyjeżdżamy więc z Gwatemali – kraju, którego do tej pory baliśmy się najbardziej. Znajomy Kolumbijczyk śmiał się ze mnie, że nie chcę przyjechać go odwiedzić, bo jest to zbyt niebezpieczne, a wjeżdżam do TAAAKIEGO kraju, jak Gwatemala... Cóż, jak do tej pory jedyna próba napadu na naszej drodze przydarzyła się na Kubie, kraju niby najbezpieczniejszym... Świadczy to tylko o jednym - nie ma żadnej zasady, żadnych pewników. Trzeba po prostu uważać wszędzie, ale nie można panikować. Warto czytać ostrzeżenia zawarte w przewodnikach Lonely Planet, ale nie można się nimi zachłystywać, bo strach wywołany po tej lekturze bywa paraliżujący.

Jedno jest pewne: NAPRAWDĘ WARTO JECHAĆ DO GWATEMALI! To kraj przepiękny i tak bardzo egzotyczny. Nawet bieda, być może, że przez indiański charakter wiosek, ma tu swój urok. Gwatemalczycy wydają się ludźmi w większości bardzo pogodnymi, życzliwymi, spokojnymi. Widać, że rząd gwatemalski robi też wszystko, żeby zapewnić bezpieczeństwo turystom. We wszystkich miejscach mogliśmy liczyć na życzliwość policji, tworzy się również coś takiego, jak policja turystyczna, przeznaczona do ochraniania i eskortowania turystów. System transportu publicznego działa genialnie (jak zresztą we wszystkich tych krajach Ameryki Środkowej).

Gwatemala oferuje do zobaczenia najpiękniejsze, jakie można sobie wyobrazić, ruiny, przecudne miasteczka, egzotyczne targi, góry i jeziora, no i przede wszystkim kolorowych Indian.

Szkoda tylko, że mimo rozwijającej się turystyki, jest to nadal kraj tak biedny... Powstają jednak na przykład szkoły hiszpańskiego, jak nasza - Arco Iris, i tysiące innych, które ściągają tłumy turystów, co jest jak najlepszą wróżbą na przyszłość.

Wolnorynkowa zagadka... Co zrobić, jeżeli większość ziemi w państwie należy do 22 rodzin - potomków konkwistadorów, którzy 500 lat temu w brutalny sposób ją zagarnęli, mordując Indian? Czy rzeczywiście ona do nich należy? Jak rozwiązać ten problem, żeby nie naruszyć praw własności? I czy sprawiedliwszy podział ziemi w istocie coś zmieni? Czy Indianie są w stanie wziąć sprawy w swoje ręce i również współrządzić państwem?
Zadawaliśmy sobie te pytania siedząc w barze w San Pedro, prowadzonym przez Francuzów. Aha... i dlaczego wszystkie te bary dla turystów stworzyli obcokrajowcy...

Wysiedliśmy na stacji 40 km od stolicy, ale łapanie stopa szło ciężko. Udało nam się zaledwie wyjechać trochę poza Ciudad Guatemala i to do tego w trochę innym kierunku niż chcieliśmy. W końcu autobusami dotarliśmy do granicy z Salwadorem. Ostatni region, przez jaki przejeżdżaliśmy, był już całkiem nizinny i zupełnie nie turystyczny. Nie można tu też było dostrzec wielu indiańskich twarzy. Widzieliśmy miasta brudne i nijakie. Ale nie przyćmiły one piękna tego kraju, które na zawsze pozostanie w naszej pamięci...