Spod domu naszych hostów ruszamy w stronę głównej ulicy. Z bulgoczącej zupy samochodów, autobusów i ludzi wyławiamy busik, który zawiezie nas w stronę centrum.

Lima to największe miasto na naszym szlaku od czasu Ciudad Mexico. Pojawiają się też od razu pierwsze znaki większości z olbrzymich miast tego regionu świata. Przejeżdżamy przez rzekę, nad której brzegami ciągną się koszmarne slamsy. Bieda w Limie usadowiła się właśnie tutaj oraz na otaczających miasto wzgórzach, co będziemy mieli szansę zobaczyć później.

Zaledwie parę minut drogi dalej zaczyna się wielka metropolia – pełna wysokich, ładnych budynków, zielonych placów i ciekawych zabytków. Zabawne, jak zupełnie inne wrażenie musieli odnieść ci, odwiedzający to miasto jeszcze parę lat temu, zanim za zrobienie w nim porządku zabrał się Fujimori. Oczywiście prezydent ten zapisał w czasie swojej kadencji również czarne karty, ale większość rzeczy, które dokonał, okazało się dla Peru przełomowe i co tu dużo mówić – zbawienne.

Przechodzimy przez jeden z głównych placów w centrum miasta – z jednej strony przepiękne muzeum i Akademia Sztuk Pięknych, w środku drzewa, zabytkowa altanka, ścieżki, którymi przechadzają się uśmiechnięci Limańczycy. Aż trudno w to uwierzyć, że przed paroma laty było to jedno z najniebezpieczniejszych miejsc w mieście – obszar zamieszkały przez meneli i bezdomnych. Podobnie park przed Pałacem Prezydenckim i katedra – w czasach ataków terrorystycznych była to strefa zamknięta, ściśle strzeżona, dzisiaj jest jednym z głównych miejsc odwiedzanych przez turystów.

Dalej, nad rzeką, między jednym a drugim mostem, powstaje kolejny malowniczy parczek – ciekawy z tego względu, że mieszczą się tu pozostałości zabytkowych ruin. Wcześniej w ruinach spały bezdomne dzieci.

Odwiedzamy zabytkowy budynek Uniwersytetu San Marcos - obecnie siedziba, gdzie odbywają się zajęcia mieści się gdzie indziej - tutaj urządzono Centrum Kultury. Płacimy po 3 złote (Marcin 5, bo nie jest studentem) i wchodzimy do tego najstarszego w Ameryce Uniwersytetu. Dostajemy w cenie bardzo miłą przewodniczkę, która nie tylko nas oprowadza, udzielając wielu ciekawych informacji, ale także żartuje i robi nam zdjęcia (możemy na przykład zasiąść w fotelach najwyższych władz uczelni albo stanąć na profesorskiej ambonie). Naprawdę warto było to zobaczyć.

Kolejnym magicznym miejscem, do którego wchodzimy, jest klasztor San Francisco – długimi korytarzami pogrążonymi w półmroku wchodzimy do sal pełniących w przeszłości najróżniejsze funkcje – jedna z nich to biblioteka, mieszcząca w swojej kolekcji kilkusetletnie księgi, aż czuć tutaj zapach historii. Wchodzimy również na balkon nad wejściem do kościoła, gdzie znajdują się między innymi organy. Możesz stąd spojrzeć z góry na nawę glona, wsłuchać się w ciszę i na nowo uwierzyć w Boga.

Na ulicy łapiemy turystyczny busik, który za 5 złotych od łebka zawozi nas na szczyt wzgórza wznoszącego się nad miastem. Możemy stąd zobaczyć całą Limę i co jeszcze ciekawsze – przejechać przez dzielnicę biedoty. To chyba widok charakterystyczny dla wielu metropolii południowoamerykańskich – miasta rozrastają się do góry, malutkie domki zarastają coraz to nowe połacie okalających centrum wniesień. Dzieje się to na wpół legalnie – tereny te są po prostu zagarniane przez zdesperowanych ludzi, podobnie zresztą jak obszary na pustyni, gdzie z nielegalnych osiedli wyrastają całe miasta. (To, w jaki sposób ludzie radzą sobie w Peru, żyjąc na pograniczu prawa, opisuje w swojej książce „El Otro Sendero” (Inny Szlak) Hernando De Soto.) W Huaraz, co zabawne, zabudowane zostały w ten sposób zabytkowe ruiny. Wchodzisz do miejsca oznaczonego znakiem „Zona Archeologica” i znajdujesz tam normalną dzielnicę mieszkalną. Ale to tak na marginesie. Wracajmy do Limy.

Udajemy się również na stację pociągu, którego linie skonstruował Polak – Malinowski. Obecnie pociąg ten jest już tylko atrakcją turystyczną, uruchamianą od święta. Jeszcze jedna niespodzianka... W centrum miasta możemy zobaczyć wystawę o Solidarności!

Po tym baaardzo długim dniu wracamy razem z Danielem do naszych hostów. Kupujemy po drodze 5 piw, ale ku naszemu zaskoczeniu (w przypadku Marcina nazwalałbym to raczej – zrozpaczeniem) Luis, pan domu, stawia na stole tylko jedną szklankę i otwiera jedna butelkę. - Jak to?
- To wy nie wiecie? Tak pijemy piwo w Peru. Każdy po kolei. Jak jeden opróżni szklankę, podaje następnemu.
Patrzymy się na niego wilkiem, ale chcąc nie chcąc akceptujemy ten peruwiański zwyczaj. Pijemy więc długo i powoli.