Następnego ranka po tej szokującej rozmowie, mój przyjaciel rasta zabrał mnie na spotkanie z jego przyjacielem na dachu na ciąg dalszy.

Sprawa przedstawiała się bardzo prosto:
- OK, powiesz nam czy chcesz dziewczynkę czy chłopca, małego czy dużego, a my znajdziemy kogoś, kto zorganizuje parę dzieci.
- W jaki sposób "zorganizuje"?
- O to się nie martw siostro. Mamy swoje sposoby. Zorganizujemy, nakarmimy je dobrze, a ty przyjdziesz i wybierzesz, które ci się spodoba. Widzisz te kobietę? - mówi chłopak, pokazując na pulchną kobietę w sarongu i biustonoszu na balkonie parę budynków dalej. - Ona może zdobyć ci dziecko.
- Ta kobieta? - pytam powątpiewająco.
- Tak, to wpływowa kobieta. Dealerka kokainy. Czasem też zajmuje się dziećmi.

Ale nie muszę chyba mówić, że kupowanie porwanego specjalnie dla mnie dziecka to ostatnia rzecz, jaką bym zrobiła. Musiałam wyjaśnić wszystko od nowa. I wpadliśmy w końcu wspólnie na inny pomysł. Chłopak, również Ganijczyk, powiedział mi, że jest tu cała masa przywiezionych z Gany dziewczynek, nie zupełnie niewolników, ale pracujących często w skrajnych warunkach jako pomoc do gotowania, prania, zmywania i wszystkiego innego. On zna osobiście rodzinę z taką dziewczynką. To wszystko zbiegło się z mailem od mojego przyjaciela Jasona, amerykańskiego biznesmena, który pisał, żeby dać mu znać, jeśli znajdę jakąś rodzinę lub dziecko, któremu będzie mógł pomóc, czy zasponsorować.

Poszliśmy razem do tej rodziny, gdzie na zatłoczonym podwórku młode dziewczyny gotowały jedzenie w ogromnych garach - jedzenie, które sprzedają potem na ulicznych stoiskach. A wśród nich, dziewczynka o imieniu Akua, około jedenastoletnia (sama nie zna swojego wieku). Porozmawialiśmy z jej pracodawczynią. Okazała się wyrozumiałą kobietą i zgodziła się, że jeśli ma to być zabranie jej z powrotem do Gany i posłanie do szkoły, wtedy nie ma nic przeciwko temu. I tak nie miała z dziewczynki ogromnego pożytku.

Opowiedziałam o tym Jasonowi. A on, nie odrywając się nawet od komputera, przesłał przez Western Union 150 dolarów na transport dla dziewczynki, nowe ubrania, zabawki, jedzenie, przybory szkolne i może pierwszą opłatę za szkołę. Mówi, że parę dni temu wydal 160 dolarów na jeden posiłek w restauracji z dziewczyną - którego nawet nie dokończyła. Więc te pieniądze przyniosą więcej dobrego i pożytku. Tym bardziej, że zamierza pozostać w kontakcie i wspierać finansowo Akue tak długo, jak będzie chodzić do szkoły, a może i dłużej.

Tak więc ocierając się lekko, ale nie wchodząc zbyt głęboko w miejscowy handel dziećmi -niewolnikami, ruszam jutro z rana z jedną szczęśliwą dziewczynką w stronę jej rodzinnej wioski w Ganie.