Po leniwym tygodniu w domu, spędzonym z rodzinką w Vancouver, przed telewizorem i komputerem, czas w dalsza drogę. Na południe. Tam gdzie cieplej. Na Alasce zima, w Vancouver ciepła, deszczowa jesień, czy na południu będzie lato? Teraz, pod koniec roku? Zobaczymy. Jutro ruszamy.

Seattle. I jest super. Jak zawsze, kiedy podróżujemy. Zero problemu z przekroczeniem granicy. Podwiózł nas Wojtek, granicę przeszliśmy pieszo. Pan urzędnik spytał tylko, czy nic nie przewozimy. Nie? To: "Have a nice day". I nieważne, że moja wiza już straciła ważność. Ważna jest kartka w paszporcie z Nowego Yorku, że możemy przebywać w tym wspaniałym kraju przez 6 miesięcy.

Za granicą nie zdążyliśmy jeszcze porządnie stanąć na stopa, już zatrzymał się jeden gościu. Dał nam nawet namiary na swoich znajomych w Seattle, gdzie możemy się zatrzymać. Ale... za dużo dobrego na raz. Mamy akurat umówionych servasowych hostów. Wysiedliśmy w downtown i przeszliśmy się pieszo przez miasto odnaleźć Nancy i Tony`iego. Kilka kilometrów, z plecakami, już po ciemku i w deszczu. Ale to nic, dobrze trafiliśmy. Wspaniałe małżeństwo koło pięćdziesiątki, dawni hippisi, podróżnicy. I podoba nam się Seattle i w ogóle atmosfera w Stanach. A Wojtek mówił, że jak tylko przekroczy się granice, jest brudno, szaro i ponuro. Ale to samo mówią Amerykanie o Kanadzie.

Ciągle pada. Wypożyczyliśmy wiec sobie dwa niezłe filmy z wypożyczalni i tak spędzamy czas w mokrym Seattle.

Święto Dziękczynienia. Nancy i Tony idą na tradycyjna imprezę ze znajomymi. Amerykanie świętują Thanksgiving jedząc. Głównie indyki. A my z Chopinem jedziemy do świątyni buddyjskiej na wieczorną medytację. Dostaliśmy do dyspozycji samochód.

Tajemnicza magia nasza podróżnicza znowu zaczyna działać ze zdwojoną siłą. Ale po kolei...
Nasza wspaniała rodzinka z Seattle odwiozła nas na wylotówkę. Ruszamy dalej, mamy umówionego kolejnego hosta w Salem, stolicy Oregonu. Dwa pierwsze stopy - natychmiastowe. Potem, abyśmy się zbytnio nie przyzwyczajali, długo, długo nic. I nawet Chopinowi zimno się zrobiło. Ale jak zwykle nie czekamy bez powodu. Czekamy na tego konkretnego człowieka. Mark, śmieszny, ekscentryczny gościu na emeryturze. Totalnie po amerykańsku wyluzowany, lekki odjazd na punkcie swoich klocków lego oraz golfa. Cieszy się ogromnie, że się zatrzymał, jesteśmy jego najlepszymi przyjaciółmi. Opowiadamy o naszej podróży, gdy dochodzimy do momentu, gdzie z Kalifornii planujemy przejechać rowerami na Florydę (nasz najnowszy projekt), Mark mówi, że ma akurat dwa rowery, które nam z chęcią odda, bo ani on, ani jego żona ich już nie używają. Czy to nie przeznaczenie? No i zamiast w Salem, lądujemy w domku u Marka, w małym miasteczku za Portland.
A wieczorem zabiera nas na olbrzymią pizzę (tu rzadko gotuje się w domu), podzieloną na trzy: jeden kawałek ze wszystkimi możliwymi wędlinami i mięsami, drugi wegetariański z serem (dla Chopina) i trzeci wegetariański bez sera, czyli vegański, dla mnie oczywiście.
A jutro Mark zabiera nas na wycieczkę krajoznawczą, nad ocean, itd, a wieczorem odwiezie nas do Salem.

Znowu nie trafiliśmy do Salem. Mark ma tysiąc planów i pomysłów na minutę, szkoda tylko, że co chwila wszystko się zmienia i nic nie wiadomo. Mówi, że jak mu jego szef, czyli żona pozwoli, to zawiezie nas wszędzie, gdzie tylko chcemy, jest w końcu na emeryturze i nie ma wiele do roboty, poza kończeniem swojego helikoptera z klocków lego i graniu w golfa, gdy nie pada. No ale, zobaczymy.
A dziś zwiedziliśmy małe przyjemne miasteczko na wybrzeżu, Astoria. Weszliśmy na kolumnę widokową, zjedliśmy obiad w restauracji, a na koniec dotknęliśmy wody w Oceanie Spokojnym. Nie zdążyliśmy tylko zaliczyć jaskiń z lwami morskimi, ale Mark obiecuje jutro nas tam zawieźć.

Przyjechała żona Marka, więc nici z lwów morskich... więc tylko niedzielny lunch w napakowanej restauracyjce i w końcu Mark przywiózł nas do Salem. Z rowerami!
Alden, nasz nowy servasowy gospodarz to kolejny niesamowity człowiek, ale zupełnie inaczej. Buddysta. I od lat zajmuje się pracą ze snami. Trochę nam poopowiadał. Magiczne rzeczy. I czytam akurat książkę pt. "Queen of Dreams", prawdziwa historia kobiety, która od dzieciństwa śniła o indiańskim wodzu. Wyśniła sobie indiańskie tańce i rytuały, które wiele lat później miała okazję zobaczyć dokładnie, jak w swoich snach. I wyszła za tego indiańskiego wodza, który odwiedzał ją w snach od dzieciństwa. Mieszkają teraz w Arizonie. Mam nadzieję, że uda nam się odwiedzić ich po drodze. No, ale to później.

Rowery. Jaki to cudowny wynalazek. Pojeździliśmy sobie dziś przez cały dzień po Salem, głównie po różnych sklepach rowerowych i sklepach z używanymi rzeczami, prowadzonymi przez różne misje. Szkoda, że u nas nie ma takich miejsc. Można tu dostać wszystko i to za zupełne grosze. Tak więc kupiliśmy sobie butelki do rowerów, Chopin nowe siodełko i małą trąbkę do roweru i czerwone okularki, wszystko za niecałe dwa dolary.

Ale najważniejsza rzecz. Zobaczyłam w jednym z tych sklepów rower. To znaczy rowerów było dużo, ale ja zobaczyłam ten jeden. Piękny. Czerwony. I nazywa się "Free Spirit". Nie opuszczał mnie przez cały dzien. Więc musieliśmy tam wrócić. I kupiliśmy go. Za 35 dolarów. Wiem, jesteśmy szaleni, dwa dni temu nie mięliśmy żadnego roweru, teraz mamy trzy. Ale Free Spirit jest cudowny. Podobny do tego niebieskiego co dostałam, tylko nowszy, lepsze opony. No i ten kolor, i ta nazwa. Musimy tylko pozbyć się tego starego. To znaczy sprzedać, za 35 dolarów. Do wszystkich tych sklepów można rowery i wszystko inne tylko ofiarować, ale znajdziemy coś jutro.