Abu Simbel kiedyś znajdowało się tylko w otoczeniu piasków pustyni Nubijskiej obecnie leży nad sztucznym Jeziorem Nassera. Ponieważ temperatura w dzień dochodzi tutaj nawet do 50 stopni, najlepiej to miejsce zwiedzić wczesnym rankiem.

Samo Abu Simbel jest niewielką miejscowością leżącą przy granicy z Sudanem. Obecni mieszkańcy to w większości Nubijczycy, którzy zostali wysiedleni ze swoich wiosek zalanych przez podniesienie się lustra wody w Zbiorniku Nassera, po tym, gdy wybudowano Tamę Asuańską. Jezioro Nassera ma długość 496 km i powstało na wskutek zamknięcia Nilu Wielką Tamą Asuańską. Przy brzegu znajduje się kilka małych wysepek, na których lubią siadać ptaki.

Miasteczko różni się od pozostałych w Egipcie swoją architekturą i czystością... I pewnie nie byłoby tak znane gdyby nie potężny faraon Ramzes 2 zwany Wielkim (1279-1213) który właśnie w tym miejscu na zachodnim brzegu Nilu na południe od Asuanu rozkazał wybudować dwie świątynie.
Abu Simbel powstało około 1257 r. p. n. e.. W owych czasach Ramzes 2 prowadził wojny z Nubijczykami i aby wywrzeć na nich wrażenie rozkazał wykuć w ścianie górskiej cztery monumentalne posągi, witające każdego przybysza z Afryki. Posągi miały być symbolem potęgi faraona. Miejsce to jest nieodłącznie z nim związane.

Ramzes umocnił panowanie Egiptu w Syrii oraz Libii i zakończył wieloletnie wojny z hetytami traktatem pokojowym utrwalonym hieroglifami i pismem klinowym, musiał też stawić czoło Mojżeszowi. Pod jego panowaniem kraj przeżywał niezwykły rozkwit gospodarczy. Władca ten rozbudował wiele świątyń a także wzniósł nowe w Abydos, Karnaku, Luksorze czy właśnie w Abu Simbel. Jego budowle i wizerunki można było i można nadal napotkać w całym egipskim imperium. Imię tego faraona nie tyko znano, ale i czczono, po jego śmierci składano mu ofiary. Ramzes stal się legendą, wzorcem do naśladowania.

A jego dzieje wielkiego budowniczego, męża pięknej Nefertari od dawna fascynują historyków, którzy do dzisiaj próbują rozwikłać liczne zagadki otaczające wielkiego władcę.

Gdy ujrzałam po raz pierwszy fasady świątyń uderzyła mnie ich monumentalność oraz precyzja szczegółów. Jakże musiał być zachwycony tym widokiem J. L. Burckhard, który przekroczył góry i piaski pustyni aż w 1813 r. przybył do tego miejsca i jako pierwszy Europejczyk ujrzał fasady świątyń i opisał je. Świątynie zdobyte zostały 4 lata później w 1817 r przez Egiptologa Giovanni Battista Belzoni.

Pierwsza zobaczyłam Mniejszą Świątynię poświęconą królowej Nefertari. Położona jest na północ od Większej Świątyni i została wykuta w skale i poświęcona bogini Miłości i Piękna Hathur, ale również ulubionej żonie Ramzesa Nefertari. Mówi się, że Ramzes wzniósł ją jako symbol nieprzemijającej miłości do swojej żony. Fasada świątyni to sześć posągów, gdzie cztery przedstawiają Ramzesa, a dwa jego żonę Nefertari. Wewnątrz jest korytarz z 6 filarami zakończonych głową bogini Hathur. Na ścianach świątyni znajdują się sceny ukazujące Nefertari oraz Ramzesa, zaś w sanktuarium na końcu świątyni znajduje się posąg bogini Hathur.

Większa Świątynia jest z pewnością jednym z najpiękniejszych i najwspanialszych zabytków na świecie. Fasada ma 33 m wysokości i 38 szerokości, przedstawia cztery olbrzymie posągi siedzącego Ramzesa a każdy ma 20 m wysokości. Pięknem tych rzeźb zachwycał się już Burckhard opisując je jako wyraziste i młodzieńcze. Zaś rozmiar ich z pewnością miał przestraszyć najeźdźców z południa, mówił o sile i potędze władcy na północy. Obok posągów faraona znajdują się mniejsze statuy członków rodziny. Wewnątrz świątyni jest wielki korytarz z dwoma rzędami posągów Ramzesa, który po jednej stronie zakłada koronę górnego a po drugiej dolnego Egiptu. Ściany wewnątrz świątyni udekorowane są reliefami, które ukazują chwałę władcy podczas walk. W sanktuarium znajdują się cztery posagi Ra-Harakhte, Ptah, Amun-Ra oraz króla Ramzesa 2,
Świątynia staje się jeszcze bardziej niezwykła, gdy wspomnę fakt o, że każdego roku 21 lutego w króla urodziny oraz 22 października w dzień jego koronacji, Słońce rzuca swój promień do świątyni i oświetla jej sanktuarium.

Świątynie w Abu Simbel są nie tylko jednym z najwspanialszych zabytków świata, ale niezwykła jest również ich rekonstrukcja. Świątyniom zagrażało zalanie przez wodę jeziora, a to ze możemy ja teraz podziwiać zawdzięczamy międzynarodowej akcji ratowania zabytków
Operacja prowadzona przez UNESCO zaczęła się w 1964 r i trwała aż do 1968. Z zewnątrz nie widać śladów rekonstrukcji, ale w środku można zobaczyć gdzie bloki były cięte.
Skałę pocięto, przeniesiono w bezpieczne miejsce i złożono na nowo. Na ten cel wydano około 40 mln dolarów. Ale ten cud starożytnej architektury wart byłby każdych pieniędzy, aby go ocalić.

Spokojna tafla granatowego Jeziora Nassera, klimat Nubii, niezwykle świątynie wykute w skale, milczące posągi wielkiego faraona sprzed tysięcy lat oraz wspaniale reliefy przedstawiające życie wielkiego Ramzesa to niezapomniany klimat Abu Simbel, które nie może być pominięte podczas podroży do Egiptu.