Naród wenezuelski jest kombinacją ludzi pochodzących z Europy. Około 85% ludności zamieszkuje miejskie skupiska na północy kraju. A prawie połowa to ludność rdzenna oraz pochodzenia afrykańskiego. Rejon rzeki Orinoko, na południu, zamieszkuje tylko około 5% populacji.

Rdzenna ludność rozpościerała się od rolników po mniej zorganizowane grupy żyjące na wyspach na wybrzeżu. Pierwsza hiszpańska osada w Ameryce Południowej, Nuevo Toledo, została założona w Wenezueli w 1522 roku. Wenezuela była jednak zaniedbywaną kolonią w XVI i XVII wieku ponieważ Hiszpanie skupieni byli na wydobyciu złota w innych rejonach ich imperium w Ameryce.

Wenezuela rozpoczęła się szybko rozwijać pod kolonijną kontrolą pod koniec XVIII wieku. Po kilku nieudanych powstaniach państwo uzyskało niepodległość od Hiszpanii w 1821 roku pod dowództwem najsłynniejszego syna Wenezueli– Simona Bolivara. Wenezuela wraz z Kolumbią, Panamą i Ekwadorem była częścią Republiki Wielkiej Kolumbii aż do 1830 roku, kiedy to oddzieliła się i stała się suwerennym państwem.

Większość historii Wenezueli w XIX wieku charakteryzuje się okresami politycznej niestabilności, rządów dyktatorskich oraz wybuchów rewolucyjnych. Pierwsza połowa XX wieku naznaczona jest okresami autorytaryzmu, wliczając dyktatury: 1908– 1935 oraz 1950– 1958. Gospodarka Wenezueli zmieniła się z początkowo rolniczej orientacji i ukierunkowała się na produkcję ropy naftowej i jej eksport przed wybuchem pierwszej wojny światowej.

Od przewrotu generała Marcosa Pereza Jimeneza w 1958 roku Wenezuela cieszyła się niezłamaną tradycją demokratycznych rządów, w których wojsko wycofało się z mieszania się w politykę kraju. Aż do 1993 roku, gdy Rafael Caldera wygrał wybory prezydenckie. Uzyskał to dzięki porozumieniu dwóch głównych partii politycznych: Accion Democratica (AD) oraz Partii Chrześcijańsko– demokratycznej (COPEI).

Sektor ropy naftowej zdominował gospodarkę produkując 27% PKB, 78% zysków pochodzi z jej eksportu i stanowi ponad połowę rządowego dochodu. To bardziej niż pewne, że państwowa kompania naftowa planuje podwoić produkcję przez kolejne 10 lat. Zauważywszy błędy polityki inetrwencjonizmu administracja Caldery rozpoczęła wprowadzać w życie zrozumiałą reformę ekonomiczną, która zawierała negocjacje porozumienia z IMF w 1996 roku, eliminację kontroli cen oraz rewitalizację programu prywatyzacyjnego. Napływ obcego kapitału i dewaluacja pieniędzy, co pociągnęło za sobą uwolnienie cen doprowadziło do 103% inflacji w 1996– najwyższej w historii Wenezueli. Rząd pod koniec 1996 roku poczynił kroki w celu zmniejszenia inflacji umieszczając kapitał w bardziej stabilnej walucie, dzięki czemu inflacja spadła w 1997 roku do 38%. Makroekonomia ustabilizowała się, wspierana przez mocne ceny ropy naftowej. Zaowocowało to dużym wzrostem gospodarczym w 1997 roku. Kryzys finansowy i spadek cen ropy naftowej pod koniec 1997 roku wpłynął na walutę, jednakże rząd był zdolny do przezwyciężenia kryzysu. Caracas przystosowało ceny i oprocentowanie, a to pozwoliło na rozpoczęcie amortyzacji. Rząd zacieśnił także politykę monetarną. Caracas zainteresowało się potencjalnymi wpływami do budżetu z łagodnych cen ropy w 1998 roku. Wprowadzono w życie cięcia budżetowe aby zrekompensować początkowo optymistyczne prognozy zysków z eksportu ropy. Rząd Wenezueli rozpoczął także prywatyzację i reformę państwowej kompanii stalowej i strategicznego sektora przemysłu aluminiowego dopuszczając inwestorów krajowych. Monetarne i fiskalne działania zostały dobrze przyjęte przez międzynarodową społeczność finansową. Rezultatem finansowej analizy są wierzenia w stały ekonomiczny rozwój w 1998 roku, wzrost PKB.