Miasto Harar na wschodzie kraju od ponad tysiąca lat uznawane jest za "święta miasto Islamu". Ale Etiopia słynie przede wszystkim z tysięcy kościołów i klasztorów chrześcijańskich budowanych tu od IV wieku. Etiopczycy wierzą, że ich królowie pochodzą w prostej linii od legendarnej królowej Saby i Salomona z Jerozolimy. Są przekonani, że w Aksum znajduje się legendarna, żydowska Arka Przymierza.

Jednym z miejsc w Etiopii, gdzie wiara chrześcijańska zapuściła mocno swoje korzenie, jest Jezioro Tana. Ten wielki zbiornik wodny, z którego wypływa Nil Błękitny ma powierzchnię trzech tysięcy kilometrów. Na dwudziestu wyspach znajdują się kościoły i klasztory. Większość z nich pochodzi z XVII wieku, choć zdarzają się starsze budowle. Kapłani i zakonnicy przechowują tam niezmierzone skarby, jakimi są stare księgi, krzyże ze szlachetnych metali i stare szaty liturgiczne.
Jezioro z wyspami położone prawie na wysokości 2000 metrów nad poziomem morza powoduje, że klimat jest tu łagodny. Nie ma dużych wahań temperatury w ciągu roku i doby. Pomimo braku odpowiednich środków, stare tkaniny i księgi zachowują się w dobrym stanie. W niektórych kościołach nawet zwłoki biskupów pochowanych przed ponad 350 laty ulegają naturalnej mumifikacji.

W większości klasztorów znajduje się skryba, który pisze kronikę. Najcenniejsze są księgi liturgiczne zawierające barwne obrazki. Nad taką księgą pracuje czasami kilku mnichów, z których jeden jest ilustratorem. W Etiopii Ewangelia została przetłumaczona na język geez w VI wieku, a najstarsze zachowane rękopisy pochodzą z XIII wieku. Na wyspach jeziora Tana kapłani pokazują często przyjezdnym czterystuletnie księgi.

W Etiopskim Kościele Ortodoksyjnym wielką rolę pełnią krzyże. Różnorodność kształtów, ich symbolika i ręczne wykonanie odlewów techniką wosku traconego powodują, że każdy krzyż jest unikatem.

Jednym z nielicznych kościołów, które mogą zwiedzać kobiety jest Narga Selassie. Okrągła budowla sakralna wypełniona jest rewelacyjnymi malowidłami – obrazami ze scenami biblijnymi. Trwająca latami renowacja nie przeszkadza na zwiedzaniu. Co kilka miesięcy przenosi się rusztowania do innej części. Zawsze jednak przysłaniają jedynie fragment fresków. Sympatycznie kapłani pokazują kościelne skarby i pozują do zdjęć. Czy byli kiedyś poza wyspą? Może odwiedzają pobliskie miasto Bahar Dar? Chciałbym zadać wiele pytań o historię wyspy. Brak wspólnego porozumienia językowego ogranicza komunikację.