Park Narodowy Wielkiej Kotliny leży w odległości 2600 km (1617 mil) od Chicago i 3847 km (2391 mil) od Nowego Jorku. Najdogodniejsze połączenia z obu miast / polonijnych skupisk oferuje międzystanowa autostrada I-80 na zachód aż do Salt Lake City, następnie I-15 na południe do zjazdu (exit) nr 178, a stamtąd stanową szosą nr 50 na zachód do samych granic parku narodowego.

Najbliższe duże lotniska znajdują się w Las Vegas (460 km/286 mil) oraz Salt Lake City (376 km/234 mile).

Położenie geograficzne, temperatury i opady pozwalają na wizytę w Parku o każdej porze roku, jednak zimą droga wiodąca do Wheeler Park Campground jest zamknięta. Pozostaje nam wtedy wyłącznie spacer w jaskini Lehman Cave i... rzut oka na panoramę gór okrytych białym puchem.

Najstarsze skały północnej Nevady reprezentują niewyobrażalny dla człowieka wiek 2,5 miliarda lat. Mocno zmetamorfizowane osady z tego okresu ukazują potężne kolizje kontynentalnych płyt, znaleziono też dowody na istnienie płytkiego i ciepłego morza. Wiemy, że 2 miliardy lat temu co najmniej dwukrotnie omawiany teren był łukiem wysp z wulkanami niemal identycznym jak dzisiejsze Antyle na Karaibach. Informacje z tak odległych epok są jednak fragmentaryczne. Stare, prekambryjskie kwarcyty budują najwyższe partie łańcucha Snake Range.

Podnoszenie regionu Wielkiej Kotliny datuje się na okres od 40 milionów lat. Wtedy to fragmenty podłoża dźwignęły się jako górskie pasma, inne pozostały na swoim poziomie tworząc rozdzielające je doliny.

Obecnie, na terenie Wielkiego Basenu znajduje się 160 górskich pasm i co najmniej 90 dolin. To jest więcej niż w całych pozostałych Stanach Zjednoczonych łącznie! Prawdziwy, geograficzny fenomen.

Podczas każdej epoki lodowej Góry Snake Range były usiane lodowcami typu alpejskiego, w odróżnieniu od grubego lądolodu, jaki pokrywał np. Europę północną, w tym Polskę. Jęzory lodu spływały w doliny pogłębiając je, szlifując i zasypując obrzeża materiałem morenowym. Ślady tego typu działalności widoczne są do dzisiaj w rejonie najwyższych szczytów, zwłaszcza u wschodnich podnóży Wheeler Peak.

Podczas Plejstocenu, przez setki tysięcy lat, wody opadowe wsiąkały w podłoże wzdłuż szczelin, spękań lub płaszczyzn warstwowania rozpuszczając skały wapienne dzięki lekko kwaśnemu odczynowi nabytemu przez wchłanianie atmosferycznego dwutlenku węgla. Doprowadziło to do powstania na poziomie wód gruntowych rozległych przestrzeni w skalnych podziemiach gór: szczelin, korytarzy, studni, kominów, sal... Ogromne ilości wody spływały z gór Snake Range szczególnie podczas każdego topnienia lodów po epokach lodowych.

Aby powstało dzieło, które obecnie podziwiamy w jaskini Lehman Cave, niezbędna była kolejna faza - wytrącanie się z węglanu wapnia. Stało się tak podczas ostatniej epoki lodowcowej, około 10 tysięcy lat temu, kiedy poziom wód gruntowych znacznie opadł i wzmiankowane pustki znalazły się powyżej poziomu wód, wypełnione powietrzem. W nowopowstałych warunkach na ścianach jaskiń mógł ze spływającej wody wytrącać się wapień tworząc wspaniałe formy naciekowe, z których Lehman Cave stała się słynna na cały świat.