Wyprawa na największą na kuli ziemskiej wyspę trwała prawie 6 tygodni. Z Polski wyruszyli na początku lipca. Na Grenlandię dostali się samolotem, jednak w miejsce, gdzie zamierzali rozbić obóz konieczny był dodatkowo transport łodzią. Do bazy musieli zabrać ze sobą sprzęt i prowiant na cały czas trwania wyprawy. W najdalej na południe wysuniętym rejonie Grenlandii, okolicach Przylądka Farvel, o regularnym zaopatrzeniu można bowiem zapomnieć.

Polscy alpiniści, po sukcesie w Himalajach w 1999 r., na Grenlandię wybrali się głównie z dwóch powodów. Po pierwsze przed nimi po tamtejszych górach nigdy nie wspinali się Polacy. Po drugie zaś na wyspie wciąż bez większego trudu znaleźć można liczne, wciąż dziewicze ściany i szczyty. Dla ludzi dla, których pasją jest poznawanie miejsc mało uczęszczanych, w których spotkać można nadal jeszcze dziką przyrodę, a do takich należy właśnie np. Jacek Fluder, były to okoliczności bardzo nęcące.

Góry Grenlandii nie należą do najwyższych. Przypominają nieco Alpy. Ich ściany są zdecydowanie łatwiejsze pod względem wspinaczkowym niż ściany himalajskie. Może dlatego Fluder, Gołąb i Piecuch początkowo traktowali tą wyprawę, jako swego rodzaju odpoczynek po trudach zmagania z Kedar Dome. Na Grenlandii, choć jak na tamtejsze normy przez trzy tygodnie i tak mieli piękną pogodę, zmagać musieli się z nieustannie padającym i uciążliwym drobnym deszczem. Jednakże prawdziwym utrapieniem był brak jakichkolwiek szlaków, czy nawet mostków ponad ciągle wezbranymi z powodu padającego deszczu rzekami. Zmorą były także latające na nawet stosunkowo dużych wysokościach komary, których prawdziwe chmary nie dawały ludziom żyć w pobliżu licznych bagien.

Głównym celem wyprawy było wytyczenie nowej trasy na 900-metrowej ścianie góry Nalumasortoq. Polacy myśleli o tym od dosyć dawna. Gdy zatem tylko nadarzyła się okazja, skrzętnie ją wykorzystali. Dla doświadczonych alpinistów jednym z najtrudniejszych elementów całego przedsięwzięcia było nie samo pokonanie blisko kilometrowej ściany, ale dojście do miejsca, z którego można było rozpocząć atak. Szczególne kłopoty na tym etapie sprawiały rozrastające się niemal wszędzie i wijące się po ziemi niziutkie krzaki. Tworzyły one gąszcz niezwykle uciążliwy do przebycia.

W czasie pobytu na Grenlandii polskim alpinistom przytrafiła się również dramatyczna historia. Jedna z uczestniczek obozu treckingowego, którym opiekowali się Jacek Fluder, Janusz Gołąb i Stanisław Piecuch została porwana przez rwący potok, gdy przechodziła sama przez prowizoryczny mostek, wykonany z wygiętej rury i przerzuconej obok niej liny. Wezbrany nurt rzucił ją bardzo blisko ujścia rzeki do pełnego morza. 150 m dalej już nikt nie byłby w stanie jej pomóc. Dziewczynę szczęśliwie udało się wydobyć z wody i odratować po przetransportowaniu do polskiego obozu.

Na Grenlandii wciąż pozostaje całe mnóstwo nie eksplorowanych jeszcze przez nikogo dziewiczych ścian i wzniesień. Dodatkowym wyzwaniem może być wyprawa na największą na świecie wyspę, by wspinać się tam po górach zimą. Jak na razie niewielu śmiałków próbowało tej sztuki. Nigdy nie robił tego żaden Polak. Zdobywcy ubiegłorocznego Kolosa na razie jednak o tym nie myślą. Mają inne plany. Obecnie najwięcej czasu zabierają im przygotowania do kolejnego wyjazdu w Himalaje. Tym razem we wrześniu 2001 r.