Na północnym brzegu rzeki Paraná, w prowincji Itapúa, na południu kraju, przy granicy z Argentyną. Od 1993 r. wpisany przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Naturalnego.

Misje jezuickie były południowoamerykańskim pomnikiem nowego modelu chrystianizacji prowadzonego szczególnie gorliwie przez Jezuitów. Nowy Świat dawał duchownym jedyną w swoim rodzaju szansę stworzenia idealnego świata na wzór pierwszych gmin chrześcijańskich.

Podwaliny pod działalność jezuitów położył dekret papieża Pawła III z 1540 r., w którym nakazał szerzyć wiarę w kazaniach, egzorcyzmach i działalności charytatywnej, duszpasterskiej i edukacyjnej. Misje jezuickie były swoistym wypełnieniem nakazu Papieża.

Praca nie była łatwa. Zakonnicy mieli sporo trudności, aby przekonać do siebie uciekinierów. Nieufność zrodzona u Indian do białych ludzi przez portugalskich łowców niewolników, czy hiszpańskich właścicieli ziemskich czy posiadaczy kopalń srebra, sprawiły, że dopiero nauczenie się języka Indian pozwoliło Jezuitom przełamać niepewność Indian Guarani. Przez następne dziesięciolecie stworzyli tu kilkadziesiąt osad. Według dzisiejszego przebiegu granic misje należą do: Argentyny - 15; Brazyli - 7; oraz do Paragwaju - 8.

W misje były zorganizowane jak małe samowystarczalne Państwa. Mieszkało w nich od pięciu do dziesięciu tysięcy Indian. Wszystkie misje, zwane redukcjami, tworzyły tzw. "Państwo Jezuitów w Paragwaju", które przetrwało półtora wieku.

Przy budowie kościoła w misji Jesús de Tavarangue pracowało 3 000 Indian. Ruiny tej nigdy niedokończonej budowli, jeszcze dziś świadczą o jej planowanej wielkości i wspaniałym zamyśle architektonicznym.

Zarówno Jesús de Tavarangue, jak i największa z misji La Santísima Trinidad kryją w sobie wspaniałe przykłady dzieł kamieniarskich i budowniczych Indian Guaraní.