Chrześcijańska Wielkanoc obchodzona jest w niedzielę po pierwszej wiosennej pełni księżyca, a więc następującej po równonocy 21. marca. Taki sposób wyznaczania daty wynika z przeliczeń między żydowskim kalendarzem księżycowo – słonecznym, a gregoriańskim, słonecznym, używanym obecnie. Wydarzenia Wielkiej Nocy – męki i zmartwychwstania Jezusa rozegrały się bowiem tuż przed i w trakcie żydowskiej Paschy przypadającej 15 dnia pierwszego miesiąca Nisan. Od wieków trwają też rozmowy między chrześcijańskimi kościołami Wschodu i Zachodu na temat wprowadzenia wspólnej daty Wielkanocy. Prawosławie wciąż bowiem obchodzi ją nieco później, według niezreformowanego kalendarza juliańskiego, podczas kiedy Zachód posługuje się gregoriańskim. Doskonałą okazją był rok 2001, kiedy Wielkanoc obliczana według obu metod wypadała tego samego dnia. Inicjatywa jednak nie została podjęta. Według wschodnich duchownych o "poprawności" ich daty świadczy między innymi Cud Świętego Ognia, który wydarza się co roku w Jerozolimie w prawosławną Wielką Sobotę.

Kurdyjski Nowy Rok, zwany Nawroz (dosłownie – "nowy dzień"), przypada natomiast w pierwszy dzień wiosny – 21. marca, lecz jego obchody trwają aż trzy dni. Upadek asyryjskiego tyrana, który miał dać początek świętu datowany jest na 612 rok przed Chrystusem. Obecnie dla ludności kurdyjskiej święto jest okazją do przypomnienia o swoim istnieniu i dążeniach do własnego państwa. Ziemia Kurdów jest bowiem podzielona granicami czterech krajów – Iranu, Iraku, Syrii i Turcji. Największą autonomią cieszą się mieszkańcy irackiego Kurdystanu (Kurdyjskiego Okręgu Autonomicznego) z własnymi władzami, flagą i hymnem "Ey Reqîb" ("Hej nieprzyjacielu"). "Kurdowie żyją, kurdyjska flaga nigdy nie upadnie" – słyszymy w refrenie pieśni.