Oznakowane szlaki
Kilka parków narodowych jest przygotowanych do działalności turystycznej: mają sieć oznakowanych ścieżek i szlaków, a także bazę noclegową – w postaci ośrodków z obsługą personelu lub samoobsługowych kempingów.
Na terenach chronionych, gdzie zalecane jest ograniczenie liczby odwiedzających, szlaki turystyczne i baza noclegowa są bardzo skąpe. Zakres tego, co jest dozwolone, określają ogólne przepisy dotyczące poruszania się oraz specjalne regulacje dotyczące ochrony poszczególnych parków narodowych.
Renifery na wolności
Parki narodowe mają szczególne znaczenie dla gatunków, które potrzebują stosunkowo dużych i bezpiecznych terytoriów do przetrwania. Należą do nich renifery żyjące na swobodzie oraz niektóre drapieżniki, w tym ptaki drapieżne. W wyniku działalności człowieka wiele z nich jest zagrożonych, a niektórym grozi nawet wyginięcie. Norwegia ponosi międzynarodową odpowiedzialność za sprawowanie opieki nad zagrożonymi gatunkami i ich naturalnymi siedliskami.
Niemal 85 procent powierzchni norweskich parków narodowych zajmują góry. Krajobraz górski jest zróżnicowany: od bezkresnych, łagodnie pnących się w górę płaskowyżów, aż po ostre szczyty, wąwozy i lodowce.
