Widokiem przyciągającym co roku ponad milion turystów są drzewa Jozuego, malownicze formacje granitowe, oazy palmowe i kwitnące "ogrody" kaktusów. To wszystko możemy z łatwością podziwiać bez obawy o fizyczne wyczerpanie w sercu pustyni, gdyż przez Park biegnie szosa z licznymi parkingami prowadzącymi do początku pieszych szlaków, kempingów i wyjątkowo fotogenicznych miejsc.

Przy parkingach przeważnie umieszczone są tablice przedstawiające kompleksowy ekosystem pustyni, opisujący jego faunę i wpływ człowieka na przyrodę regionu. Ten stosunkowo mało jeszcze znany fenomen przyrodniczy zasługuje na dużo większą uwagę, o czym świadczy fakt, że w październiku 1994 roku, wówczas rezerwat przyrody, został podniesiony do rangi parku narodowego, zasłużenie otrzymał najwyższy status prawnej ochrony.

W USA zdobywanie "Dzikiego Zachodu" doprowadziło do znacznej degradacji środowiska naturalnego: zaorano prerie, niemal wytępiono bizony. Jednocześnie, w tym właśnie kraju powstała inicjatywa ochrony przyrody. Kongres podjął formułę "parku publicznego, obszaru wypoczynku, stworzonego na cześć i dla przyjemności obywateli". Każdego miłośnika przyrody cieszy żywotność tej idei, czego najlepszym dowodem jest tak niedawne powstanie Parku Drzew Jozuego.

Jesteśmy na obszarze o wyjątkowych walorach klimatycznych, geologicznych, florystycznych i faunistycznych, postarajmy się z wizyty w Parku wynieść jak najwięcej pożytku. Naszym głównym środkiem lokomocji jest samochód, mamy też do dyspozycji własne nogi, a coraz częściej terenowe rowery.

Założenie, że dojeżdżamy z Los Angeles lub Las Vegas, daje nam do dyspozycji co najmniej pół dnia na zwiedzanie. Ponieważ najciekawsza, zachodnia część Parku nie jest duża, kilka godzin wystarczy aby uzyskać w miarę pełny, satysfakcjonujący obraz życia pustyni.

Najrozsądniejszym sposobem na poznanie Parku jest wjazd od północnej strony (North Entrance Station), wizyta w ośrodku informacji turystycznej (Oasis Visitor Center), dalszy przejazd do Cholla Cactus Garden i Ocotillo Patch, nawrót, krótki spacer do Arch Rock, przejazd przez Jumbo Rocks i Sheep Pass do zachodniego wjazdu (West Entrance) w Joshua Tree. Taka optymalna trasa, z wypadem na taras widokowy Keys View, liczy zaledwie 100 km zaznajamiając nas dodatkowo z ciekawym fragmentem "niskiej pustyni".

Niedaleko od północnego wjazdu jest zielona, porośnięta palmami oaza (Oasis of Mara), służąca niegdyś Indianom i poszukiwaczom złota za miejsce wytchnienia od palącego słońca. Kilkanaście kilometrów za wjazdem do Parku znajduje się interesujący "ogród" kaktusów cholla (Cholla Cactus Garden). Warto odbyć krótki spacer w tym urzekającym krajobrazie, korzystając z dostępnego przy szosie szkicu ścieżki. Trzy kilometry dalej na południe jest kolejny przykład zagajnika, tym razem wyglądających jak uniesione do góry wiechcie mioteł kaktusów zwanych owtillo (Ocotillo Patch). Przez większą część roku są to nagie, pokryte kolcami badyle, jednak w marcu i kwietniu porastają zielonymi listkami i jaskrawoczerwonymi kwiatami uwielbianymi przez migrujące z Meksyku kolibry! Ta część Parku wyraźnie reprezentuje pustynię typu Kolorado.

Zawracamy na północ, aby zatrzymać się przy kempingu White Tank, gdzie krótka ścieżka wiedzie do naturalnego skalnego łuku (Arch Rock) z dokładnym opisem geologicznych sił formujących okolicę. Jeszcze ciekawsze przykłady formacji skalnych znajdziemy pośród ogromnych, obleganych przez początkujących alpinistów granitowych głazów (Jumbo Rocks). Jest to najbardziej fotogeniczna część Parku, zważywszy, że nieco dalej, w wąwozie Hidden Valley skały przypominają do złudzenia fantastyczne zwierzęta i ludzkie twarze. To wszystko pośród drzew Jozuego w najpełniejszym rozwoju. Przez Hidden Valley prowadzi 2-kilometrowy szlak, wymagający jednak pewnej wspinaczki po głazach. Do zachodniego wyjazdu z Parku dzieli nas tylko 10 km, jeśli jednak mamy czas, a smog z Los Angeles nie utrudnia widoczności, warto jeszcze podjechać na wzgórze Keys View, skąd roztacza się panorama Palm Springs, jeziora Salton Sea, gór i pustyń ciągnących się na południe daleko w głąb Meksyku.

Skały i rośliny to nie wszystko co ma do zaoferowania ten Park. Jeżeli zostaniemy do zmierzchu, możemy usłyszeć jak ożywa martwa na pozór pustynia. Wody jest tak mało, że tylko najbardziej przystosowane do tego klimatu organizmy są w stanie przeżyć, wykazując aktywność głównie w nocy. Wędrując ścieżkami spotykamy kojoty, zające, skunksy, żółwie pustynne, liczne jaszczurki, grzechotniki, pająki ptaszniki, szczuroskoczki, a z ptaków: kolibry, myszołowy, sowy, sępy i kukawki srokate (roadrunner).

Coraz powszechniejsze staje się zwiedzanie na rowerach. Wynika to z faktu, że ten środek transportu daje się łatwo zapakować do samochodu, daje nam wgląd w obszary niedostępne dla auta i zbyt odległe dla pieszej eksploracji. Nasz kontakt z przyrodą jest pełniejszy, w bardziej odludnych miejscach, dając dodatkową okazję do utrzymywania kondycji fizycznej. Rowerzyści powinni skontaktować się z rangersami celem rozeznania aktualnych warunków dotyczących możliwości i bezpieczeństwa jazdy w konkretnym obszarze.