Miejsce to było już znane za czasów mykeńskich. W XII w. p.n.e., kiedy na ziemiach Delf osiedlili się Dorowie, sanktuarium było w centrum luźnego związku polis, zwanego Amfiktionią Delficką. Tereny, na których ulokowana jest wyrocznia, należały do miasta Krissa. Delfy stawały się coraz bardziej popularne, a więc Krissa żądała coraz większych danin od przybywających do portu Kirra pielgrzymów. W VI w. p.n.e. związek greckich państw-miast zdecydował przerwać ów proceder, w wyniku czego wybuchła I z paru świętych wojen. Po tym rozwoju sytuacji Delfy umocniły swą pozycję i w niewielkim odstępie czasowym powstało tam sanktuarium, do którego zaczęły przybywać tysiące pielgrzymów, aby zasięgnąć rady bogów i znaleźć odpowiedź na dręczące pytania .

Największe znaczenie Delfy zyskały w VI w. p.n.e., ciesząc się względami króla Egiptu - Amasis, czy króla Lidii - Krezusa. W okresie tym wiele polis budowało w Delfach swoje skarbce, dzięki czemu miasto szczyciło się wielkim bogactwem, a także było wciąż nękane przez wrogów. Podczas najazdu Persów Delfy skapitulowały, a tylko trzęsienie ziemi uchroniło je od spustoszenia skarbca. Po tym wydarzeniu miasto utraciło władzę i autorytet, a jego całkowity upadek nastąpił w IV w. p.n.e - wskutek kolejnych świętych wojen Delfy i panowania macedońskiego. Bogactwa miasta były również pokusą dla Rzymian: Sulla skradł je w 86 r. p.n.e., a Neron wywiózł z nich około 500 posągów z brązu. W wyniku tego typu działań w IV w. n.e. wyrocznia przestała istnieć.

W XVII w. starożytne Delfy zostały ponownie odkryte, choć profesjonalne prace wykopaliskowe rozpoczęto tu dopiero w 1892 roku. Teren sanktuarium przecięty drogą z Aráchovy, dzieli się na trzy części: Święty Okrąg, Marmarię i Źródło Kastalskie. Małych rozmiarów świątynia miała kształt okrągłej celi otoczonej kolumnami. Dziś zostały po niej tylko ruiny, przypominające zwiedzającym niezwykłą historię tego miejsca.

Aleksandra R.