Od północy Torres del Paine przylega do najpiękniejszego z parków narodowych Argentyny - ogromnego Parque Nacional Los Glaciares.

Teren Parku znaczą liczne jeziora. m.in. Lago Dickson, Lago Paine, Laguna Azul, Laguna Amarga, Lago Nordenskjold, Lago Pehoe, Lago Grey, Lago Tyndall, Lago Geikie, największy z akwenów Lago Sarmiento de Gamboa i część jeziora Lago del Toro.

Rezerwat znajduje się w całości w strefie klimatu subantarktycznego, ze średnią temperaturą stycznia 11^oC, lipca - zaledwie 2^oC. W środku lata, w ciągu dnia, temperatura może sięgnąć nawet 20^oCelsjusza, aby w kilka godzin później spaść poniżej zera w porywach huraganowego wiatru niosącego śnieg.

Opady wahają się znacznie, od 4000 mm w zachodniej części, poprzez 2000 mm dla okolic jeziora Nordenskjold i Pehoe po 800 mm przy wjeździe do Parku przy jeziorze Amarga.

Torres del Paine leży w odległości 120 km na północ od Puerto Natales i 350 km od Punta Arenas - największego z miast chilijskiej Patagonii - dostępnego codziennymi rejsami samolotem (4 godziny lotu) ze stołecznego Santiago de Chile.

W Punta Arenas, a zwłaszcza w Puerto Natales, znajdują się firmy oferujące zorganizowane wycieczki do Parku. Pomiędzy Torres dle Paine a obu miastami istnieje w sezonie dobra komunikacja autokarowa.

Z racji położenia na antypodach sezon turystyczny obejmuje tamtejsze lato, czyli okres od listopada do marca. Najlepsza pogoda przypada od grudnia do marca, najgorsza w kwietniu i maju. Przymiotnik "najlepsza" należy tutaj traktować z dużym poczuciem humoru.

Kreacja najwspanialszych cech Torres del Paine miała miejsce w plejstoceńskiej epoce lodowej, kiedy wspomniane pole Hielo Sur szczelnym płaszczem pokrywało granitowy masyw Macizo Paine. Jedną z najbardziej fascynujących cech lodowców jest zdolność ruchu. Lodowce górskie pod dużym ciśnieniem nadkładu stają się ciałem plastycznym i płyną z prędkością zależną od masy i kąta nachylenia, wynoszącą nawet do 21 metrów na dobę. Ogromny ciężar takiej "rzeki lodu" naładowanej kamieniami spadającymi z brzegów doliny, potrafi spowodować, że "płynący" lodowiec eroduje najtwardsze skały podłoża. Podkreślmy, że rzeźbiarzem nie jest sam lód, lecz okruchy skalne ciągnięte przez lodowiec (materiał morenowy).

Tysiące lat erozji lodowcowej ukształtowało górskie doliny w niewiarygodnie strome, wyszlifowane jak lustro ściany. Materiałem do rzeźbienia był tu głównie granit, pokryty w wyższych partiach ciemnym łupkiem metamorficznym (proszę zwrócić uwagę na czarne końcówki "rogów" Cuernos).

Do dzisiaj, z cofniętego Hielo Sur nadal schodzą do Parku spore jęzory lodowcowe: Glaciar Grey, Dickson, Ping, Glaciar Tyndall i Geikie, tworząc u czoła malownicze jeziora, jak turkusowe klejnoty nanizane w szmaragdowy krajobraz.

Od początku XIX stulecia teren obecnego Parku podlegał intensywnej eksploatacji. Zniszczono ogromne zasoby leśne, a wypas owiec doprowadził do degradacji traw, co w sumie spowodowało duże zachwiania w równowadze biologicznej ekosystemu. Utworzenie w 1959 roku parku narodowego Torres del Paine, a następnie umieszczenie go w 1978 r. na liście Światowych Rezerwatów Biosfery UNESCO odsunęło widmo dewastacji naturalnych walorów tego regionu.