Wiatr nam nie sprzyja– ciągle w twarz. Podjeżdżamy pod Hekle i tam rozbijamy obóz. Mamy zamiar wejść na szczyt tego sławnego wulkanu, jednak warunki nie pozwalają na to. Poranek pochmurny, pada deszcz… zaczyna się sztorm. W namiocie co chwila urywają się odciągi; szybko zwijamy obóz i jedziemy do pobliskiego schroniska. Spędzamy tu prawie dobę. Wiatr na dworze zwala z nóg a my zamknięci w drewnianej chatce naprawiamy (szyjemy) namiot. Czekamy na zmianę pogody. Następnego dnia wiatr ustaje, deszcz niestety nie.

Jedziemy drogą F225 do Landmannalaugar. Księżycowy obraz poprawia humor. Niedaleko krajobraz znacznie się zmienia. Wśród wulkanicznych pól lawowych– szarych i czarnych pojawiają się wzniesienia całkowicie zielone, dalej– wręcz kolorowe. Zachwycający widok towarzyszy nam przez najbliższe kilkanaście kilometrów. Na drodze F255 potem F208 nie ma mostów wiec rzeki trzeba przekraczać w poprzek. Po dwudziestej rzece robi się to trochę męczące… Czasem woda sięga do pasa lecz większość ma głębokość do 0,5 m. Po dwóch dniach wyjeżdżamy z południowo- zachodniej Islandii i dojeżdżamy pod Vatnajokull– największy lodowiec.

Po 5 deszczowych dniach przejaśnia się na niebie. Wieczór robi się naprawdę ładny– chmury odsłaniają najwyższe szczyty. Zakładamy obóz pod lodowcem, przygotowujemy sprzęt. Pobudka o 3:30. Szybkie śniadanie i idziemy w górę. Przez pierwsze dwie godziny podchodzimy po odkrytych skałach wulkanicznych, następnie zakładamy uprzęże, raki… Pogoda dopisuje, słońce wysoko. Na początku wąskie niegroźne szczeliny, wyżej– znacznie większe i tak głębokie, że nie widać dna… Jesteśmy już bardzo wysoko lecz najcięższe przed nami. Szczelin jest tak dużo, że nie sposób ich wszystkich ominąć. Przechodzimy po "mostach" śnieżnych. Temperatura ujemna lecz słońce mocno przyświeca. Lodowiec wydaje przeraźliwe odgłosy… topnieje lód, tworzą się kolejne szczeliny. Po kilku godzinach wspinaczki docieramy na szczyt; godz. 11:00; wreszcie nic nam nie zasłania przepięknego widoku– zdobyliśmy Hvannadalshnukur– najwyższy szczyt Islandii, 3 co do wielkości lodowiec na świecie. 45 minut odpoczynku na szczycie i musimy wracać. Lód nie jest mocny, łatwo stracić przyczepność. Znowu korzystamy z “mostów śnieżnych”, które powoli tracą swoją wytrzymałość. Szarpniecie… lina mocno się napina- Szymon wpada w szczelinę. Na szczęście nie jest głęboka i w niedługim czasie dalej możemy iść. Nachodzą chmury, które znacznie ograniczają widoczność. Jesteśmy już tak nisko, że widać znajome skały i wzniesienia wulkaniczne. Około godziny 16 jesteśmy już w bazie. Bierzemy kąpiel w pobliskim lodowcowym strumyku i odpoczywamy...

Jedziemy dalej na wschód. Mijamy wręcz fosforyzujące, błękitne góry lodowe pływające w jeziorze, spływające później laguną rzeki lodowcowej. Dojeżdżamy do Hofn, gdzie uzupełniamy zapasy żywności i jedziemy wschodnimi fiordami na północ. Pogoda znowu nie dopisuje. Po dniu pogody, gdy wspinaliśmy się na lodowcu, ciągle pada i silnie wieje. Ze względu na słabą widoczność skracamy drogę do Egillstadir, gdzie znowu musimy zabrać żywność na tydzień.