Spitsbergen był moim marzeniem od początku studiów, od kiedy dowiedziałem się, że badacze z mojego wydziału odwiedzają regularnie tę arktyczną wyspę. W końcu postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce i porozmawiać z zaangażowanymi w to przedsięwzięcie pracownikami uczelni. W końcu otrzymałem zgodę na uczestnictwo w ekspedycji...

Wyspa leży daleko za kołem podbiegunowym, w okolicy 77-80° szerokości geograficznej północnej. Jej powierzchnia wynosi około 39 tys. km2, czyli niewiele mniej niż powierzchnia Szwajcarii czy Holandii. Jest to wyspa górzysta, najwyższy szczyt - Newtontoppen - ma wysokość 1717 m n.p.m., jest zatem podobnej wysokości co Babia Góra, najwyższy "pozatatrzański" szczyt w Polsce. Surowe arktyczne warunki powodują jednak, że Newtontoppen i inne spitsbergeńskie góry, mają zupełnie inny charakter od łagodnych, kopulastych Beskidów - rzeźba gór wyspy ma czasem wręcz alpejski charakter. Najwyższe szczyty (zwłaszcza w południowo-zachodniej i północno-zachodniej części wyspy) są strzeliste, co nadało wyspie właśnie taką, a nie inną nazwę (Spitsbergen - Ostre Góry).

Ponieważ wyspa leży na wysokiej szerokości geograficznej, wewnątrz kręgu polarnego, występuje tam dzień polarny latem i noc polarna zimą, gdy słońce odpowiednio w ogóle nie zachodzi i nie wschodzi. W okolicach naszej stacji badawczej (na szerokości 79°N) dzień polarny trwa 129 dni (od 18 kwietnia do 24 sierpnia), noc polarna - 116 dni (od 25 października do 17 lutego). Moja wyprawa odbędzie się latem i będzie to najdłuższy dzień w moim życiu.

Podczas wyprawy będę zbierał materiał na moją pracę magisterską. Ponieważ interesuję się turystyką górską moim osobistym celem jest trekking po okolicy naszej stacji badawczej, która położona jest w środkowej części wyspy.

Spitsbergeńkie góry to dzicz, nie uświadczysz tam szlaków i schronisk, a jedynie wiatr, lodowce, a czasem niedźwiedzie polarne. Obecna działalność człowieka ograniczona jest do kilku małych osad rozsianych po wyspie, dlatego przyroda jest nieprzekształcona przez ludzi, a powietrze krystalicznie czyste. To będzie niesamowite doświadczenie!

Marzy mi się spotkanie z niedźwiedziem polarnym i sfotografowanie go, w czym pomoże mi wędrowanie po okolicach stacji. Oczywiście zrobię wszystko, abym wyszedł z tego spotkania bez uszczerbku na zdrowiu fizycznym i psychicznym, żeby zdać relację i pokazać zdjęcia z mojej arktycznej przygody:-) Szczegółowych planów nie mam i każda wycieczka w teren będzie spontaniczna.

Ekspedycja rozpoczyna się 29 czerwca, a kończy 23 sierpnia.

Jak się dostanę do naszej stacji? Samolotem z Gdańska do Oslo, potem z Oslo do Tromso, a następnie z Tromso do Longyearbyen na Spitsbergenie. Na koniec popłynę żaglowcem, który dowiezie załogę do naszej stacji w zatoce Petuniabukta.

Wyprawa potrwa 8 tygodni. Podczas wyjazdu mieszkać będę w małej traperskiej chatce o nazwie Skottehytta wraz z pozostałymi uczestnikami wyprawy. Program badawczy każdego uczestnika realizowany będzie na tyle na ile pozwolą aktualne warunki pogodowe. Na Spitsbergenie trzeba być elastycznym, bo pogoda lubi płatać figle.