Chopin praktykuje, a ja poszłam sobie na poranny spacer scieżką leśną w dół, wzdłuż strumienia, nad wodospad. Jak cudownie się idzie bez obciążenia dużym plecakiem. I jak cudownie być z rana w lesie. Spotkałam po drodze sarnę z malutkim sarniątkiem, jeszcze nakrapianym. Popatrzyliśmy na siebie trochę, po czym poszliśmy każde swoją drogą.

Dalej prosto do Washington D.C. Do końca parku z kobietą, która tu pracuje. Jest z Texasu, żyje jeżdżąc po całych Stanach i pracując po parę miesięcy w różnych parkach narodowych. Dalej międzystanowa 66. Musieliśmy dostać się do stacji metra, które zawiozło nas do naszego servasovego hosta (z biura z Nowego Jorku przesłali nam nowe książeczki do koordynatorów w Waszyngtonie, z którymi się skontawaliśmy i podali nam namiary Mike`a) Naszym "sposobem" udało nam się nie kupować biletu na metro. I wyjść! Bo tu przy wyjściu też potrzebny jest bilet. W ten sposób zaoszczędziliśmy $6.50 - okropnie tu zdzierają. Mike mieszka w skromnym mieszkanku w murzyńskiej części miasta. Podrzucił nas wieczorem do centrum, gdzie powłóczyliśmy się trochę, pod oświetlonym Capitol Building trafiliśmy na koncert orkiestry U.S. Air Force, posłuchaliśmy i wróciliśmy spacerem do domu, 15 ulic od centrum. Będzie sporo do zwiedzania i oglądania. Miło, że wstępy wszędzie są tu bezpłatne.

Bawimy się w prawdziwych turystów. Z aparatem. Muzea i pomniki. Centrum tego dziwnego miasta składa się głównie z samych tylko muzeów, pomników, galerii i budynków rządowych (rownież do zwiedzania). Nie wiadomo od czego zacząć. Przed Capitol Building przeraziła nas ogromna kolejka, więc zaczęliśmy od Museum of Natural History. Całkiem niezłe, można spokojnie spędzić tu cały dzień. My spędziliśmy chyba pół. I przeszliśmy dalej Moll`em, wzdłuż muzeów, koło Washington Monument, do Abraham Lincoln Monument. Pomnik weteranów wojny w Wietnamie, wojny w Korei, Memorial podpisania Deklaracji Niepodległości. Biały Dom. Budynek Starej Poczty i wjazd windą na wieżę. Nałaziliśmy się nieziemsko. Naprawdę można tu spędzić całe tygodnie, tyle jest do zobaczenia. Jutro zmieniamy hostów. Jakaś rodzinka, kawałek od centrum. Mike stara się nam ułożyć plan na jutro, nie rozumie, że my zwykle nie czujemy potrzeby układania sobie szczegółowego planu dnia dzień wcześniej.

Wstaliśmy przed siódmą, według Mike`a planu, aby załapać się z rana na bilety do Białego Domu. Zrezygnowaliśmy zobaczywszy niekończącą się kolejkę oczekujących ludzi. Muzea otwierają dopiero o 10:00, więc w czasię do otwarcia śniadanko na trawie w parku. Chopin swoją praktykę, a ja na wieżę - Washington Monument. Potem muzea. Wrzuciliśmy plecaki do muzealnych schowków i zaczęlismy kolejny dzień zwiedzania. Tym razem osobno. Chopin do "Air and Space Museum" - podobno najpopularniejsze tu muzeum, mało mnie interesuje, więc poszłam sobie do galerii ze sztuką Azjatycką, potem do drugiej z Afrykańską.

Po południu metrem do naszych nowych hostów w Heytsville. Wyjechała po nas na stację Kathy ze swoją trzyletnią Lucią, bardzo słodką i bardzo mądrą dziewczynką - madrą, bo rodzice z nią rozmawiają. Bardzo w porządku rodzinka. Swoi. Mieszkają w starym domu, nad którym Stuart sam pracuje. Nie są ścisłymi wegetarianami, ale młeko piją ryżowe. Zakupy robią na "Farmers` market", albo w lokalnym coop`ie, a najchętniej uprawiają "freeganism", czyli korzystają z tego, co inni wyrzucają. A wyrzuca się w tym kraju wszystko.

Wyprawa metrem do centrum na sprzedawanie naszych kartek. Pogoda dziś dopisała, niestety ludzie nie bardzo. Poszły tylko dwie kartki, ale posiedzieliśmy sobie na trawie, popatrzyliśmy na ludzi, pogadaliśmy z niektórymi. Dziewczyna z Indii zaprosiła nas do siebie do Kashmiru. Kupiła kartkę i zawiezie ją tam tego lata i kartka będzie znakiem rozpoznawczym dla nas jak się tam zjawimy. Obiecaliśmy.

Urodziny Chopina. Dostał ode mnie w prezencie parę paczek różnych orzechów i migdałów. Coś, na co nie możemy sobie codziennie pozwolić, a o czym marzył już od dawna. Wspólne urodzinowe śniadanko przy okrągłym stoliku przed domem. Zamiast tortu - talerz z poukładanymi dookoła kawałkami wspaniałego, dojrzałego kantalopa (melona). I talerz z różnymi orzechami - uczta.

Po południu Stuart zabrał nas na niespotykaną wystawę 300 artystów, w jakimś dziwnym starym budynku. Odwiedziliśmy lokalny "coop", super miejsce, tańsze niż gdziekolwiek indziej orzechy i suszone owoce. Oprócz tego dostaliśmy za darmo cały karton lekko poobijanych, pysznych organicznych jabłek. Wieczorem mała imprezka, obiad z sąsiadami. Chopin przygotował swoją mistrzowską kapustę, oraz grzybki. Ostatnio tylko się obżeramy. A to już ostatni dzień u naszej miłej rodzinki. Jutro dalej, trochę na północ. Mamy adres znajomych Nancy z Knoxville, u których się zatrzymamy.

Ruszamy dalej. Do znajomych znajomych z Knoxville. W małym miasteczku, a właściwie wiosce New Windsor. Nie wiem jak byśmy znaleźli to miejsce, gdyby nie zatrzymała się nam kobieta właśnie z New Windsor. Mieszka tu od dawna a sama nie wiedziała, ze na końcu pewnej polnej dróżki w ogóle cos jest. A jest ponad stuletni, piękny dom Nicky i Jerriego, przemiłego starszego małżeństwa. Poza tym czarny, rozpsuty pies, z którym Chopin oczywiście od razu się zaprzyjaźnił, oraz cala masa kotów. Nicky, nie mogąc do końca pojąć naszej diety ciągle próbuje: "Would you like some tuna fish?", "What about some bread?". Nie może uwierzyć w nasza podróż.