Południowe stoki Alaska Range należą do strefy klimatu morskiego, z łagodniejszymi zimami i chłodniejszymi latami z większą ilością opadów. Najwyższa góra Stanów Zjednoczonych Mt. McKinley jest tak ogromna, że tworzy własny mikroklimat.

Z punktu widzenia przeciętnego turysty najistotniejsze są warunki klimatyczne wzdłuż głównej (jedynej) drogi prowadzącej od Centrum Informacji przy wjeździe aż po okolice jeziora Wonder Lake. Pogoda w czerwcu, lipcu i sierpniu jest mniej więcej taka sama, temperatury wahają się w granicach od zera do plus 24oC. Oznacza to, że na początku czerwca możemy trafić na ciepły, słoneczny dzień, a w środku lipca na krótkotrwałe ochłodzenie i śnieżną zadymkę. Lub odwrotnie. Tak czy inaczej warto zabrać ze sobą czapkę, parkę, ciepły sweter i rękawiczki.

Z powodu opadów śniegu, jedyna droga prowadząca przez park jest zamknięta od połowy września do końca maja. Park jest jednak otwarty przez cały rok dla tych turystów, którzy nie bacząc na mróz i biały puch są skłonni do zwiedzania na piechotę (narty biegowe, rakiety śnieżne). Sezon turystyczny przypada praktycznie na czerwiec, lipiec i sierpień. Zalety czerwca polegają na długim, 21-godzinnym dniu i braku zatłoczenia. Lipiec jest z kolei najcieplejszy, ale sierpień, pomimo że dzień jest krótszy, a noce chłodniejsze, daje nam szansę na zobaczenie wyjątkowo pięknego, unikalnego zjawiska - zorzy polarnej. Pierwsza połowa września jest kuszącym okresem na zwiedzanie parku z powodu niepowtarzalnych, jesiennych barw tundry i dużej aktywności zwierząt w rui. W tym okresie, niestety, dominuje pochmurne niebo i deszcz.

Najwygodniejsze połączenie z resztą Stanów Zjednoczonych oferuje port lotniczy w Anchorage, położony 381 km (237 mil) od parku narodowego Denali. Można również dostać się do Denali z odległego o 200 km (120 mil) lotniska o mniejszym znaczeniu w Fairbanks. Wjazd do parku znajduje się przy szosie Parks Highway (Alaska route nr. 3 ) dobrze utrzymanej, przejezdnej przez cały rok głównej drodze, łączącej dwa największe miasta stanu: Anchorage i Fairbanks. Dogodny dojazd do parku dla niezmotoryzowanych oferują również autobusy i pociąg kursujący latem wzdłuż Parks Highway.

Poruszanie się po parku wymaga objaśnienia. Wspomniana już jedyna 130-kilometrowa, żwirowa droga w Denali jest otwarta dla prywatnych pojazdów jedynie do mostu na rzece Savage River (mila 14.8). Dalej można się poruszać wyłącznie parkowymi autobusami kursującymi pomiędzy świętami Memorial i Labor Day lub... pieszo. Autobusy (pożyczane na lato od szkół, nie można więc oczekiwać komfortu) oferują ograniczoną ilość miejsc, dlatego chcąc dostać się na konkretny kurs należy wcześnie rano stanąć w kolejce w budynku Centrum Informacji Turystycznej (Visitor Center). Centrum proponuje kilka krótszych i dłuższych tras, z których najciekawsze są: 100-kilometrowa, 8-godzinna wyprawa do Eielson oraz 130-kilometrowa, 11-godzinna eskapada do Wonder Lake. Podczas przejazdu autobus przystaje w co ciekawszych widokowo miejscach, a także wszędzie tam, gdzie w pobliżu pojazdu pokaże się zwierzyna. Z autobusu można wyjść na dowolnym przystanku i np. spacerować po okolicy w oczekiwaniu następnego połączenia (w miarę dostępności miejsc) do kolejnego postoju. Zwiedzanie Denali nawet w swojej najprostszej wersji jazdy autobusem jest wielkim wydarzeniem. Dodajmy, że ten sposób nie wymaga wysiłku ani fizycznej zaprawy, najwyżej położona przełęcz na trasie liczy zaledwie 1300 m n.p.m.

Indianie Atabaska, których przodkowie dotarli na Alaskę podczas epok lodowcowych z Syberii, wędrowali od tysiącleci poprzez tereny dzisiejszego parku Denali, polując na mamuty, mastodonty, renifery karibu i łosie. Po Indianach nadeszli w 1905 roku biali kolonizatorzy wiedzeni gorączką złota, trzebiąc dla pożywienia zwierzęta okolicznych gór. W latach 1906 i 1907 podróżował tędy wybitny, wpływowy w rządzie przyrodnik Charles Sheldon. Jego akcji ochrony zwierząt (głównie owiec górskich - ovis Dalla) zawdzięczamy powstanie 26 lutego 1917 roku parku narodowego - McKinley National Park. Sheldon wędrował wraz z Harry Karstensem, który nawiasem mówiąc zdobył (w 4-osobowej grupie) 7 czerwca 1913 szczyt McKinleya i został pierwszym dyrektorem parku narodowego Denali.

W 1980 roku ustawa ANILCA (Alaska National Interest Lands Conservation Act) powiększyła obszar parku aż o 16 tys. km kwadratowych (4 miliony akrów), zmieniając jego nazwę na Denali National Park and Preserve.