Takiego widoku nikt się na Alasce nie spodziewa. Przyznam, że byłem przygotowany na bezmiar świerkowej tajgi i ubogiej gatunkowo tundry z wychylającymi się niedźwiedziami zza każdego drzewa. Ale barwne kwiaty? Na stacji benzynowej w Wasilla miejscowy Alaskańczyk tłumaczy, że w kraju o powierzchni 1.5 mln km kw., czyli 5 razy więcej niż nasza Polska, należy liczyć się z obfitością roślin, tym bardziej, że Alaska rozpościera się od wyspy Amatignak w łańcuchu Wysp Aleuckich (na 51o13`05`` szerokości geograficznej północnej) aż do Point Barrow, na 71o23` szerokości geograficznej. Przenosząc te współrzędne na kontynent europejski odpowiada to ogromnej przestrzeni blisko 2300 kilometrów pomiędzy Przylądkiem Północnym w Norwegii a Wrocławiem. Dodajmy jeszcze zróżnicowanie względnej wysokości środowisk, począwszy od poziomu morza do szczytów sięgających sześciu tysięcy metrów n.p.m., a otrzymamy niesłychanie bogaty przegląd nisz ekologicznych, gdzie blisko 1.5 tysiąca gatunków kwiatów naprawdę ma prawo znaleźć miejsce tylko dla siebie.

Oto rzeczywistość, w pełnym rozkwicie, tuż przed szeroko otwartymi ze zdziwienia źrenicami. Pełna paleta kolorów i kształtów, wraz z powszechnymi, znanymi nam mleczami, krwawnikami, dzikim selerami i stokrotkami.

Trzeba botanika z krwi i kości, aby ze znawstwem opisał i umiejętnie przekazał dalej to zaskakujące, florystyczne bogactwo, mnie pozostaje tylko refleksja nad kolejnym klejnotem skrywanym na Alasce przed niepożądanym wzrokiem.