Kiedy Chicago i metropolie Wschodniego Wybrzeża przystrojone są śnieżną szatą i skute mrozem, największe miasto stanu Luizjana staje się bardziej częścią Karaibów niż Stanów, ze swoja specyficzną afrykańską oraz francuską tradycją przeistaczając się w huczne, uliczne przyjęcie. Nowoorleański karnawał - Mardi Gras - ściąga rzesze turystów z całego kraju i z zagranicy, dlatego o szczęściu mogą mówić ci, którzy dostaną miejsce w hotelu bez wcześniejszej rezerwacji.

Początki Mardi Gras sięgają 1857 oku, kiedy to ulicami miasta przeszła procesja biesiadników zorganizowana przez tajemniczą grupę "the Mystick Krewe of Comus". Od tej pory, rok po roku, w dwunastą noc po Bożym Narodzeniu rozpoczyna się karnawałowe szaleństwo, zaś począwszy od 12 dnia przed Środą Popielcowa przez Nowy Orlean przetaczają się kolorowe parady. W pochodach (ich liczba dochodzi do 60) bierze udział każdorazowo od 100 do 3000 uczestników, tancerzy i muzyków prowadzonych przez Kapitana pochodu. Jest co oglądać, jest co podziwiać.

Najciekawsze uliczne imprezy koncentrują się tradycyjnie wzdłuż Bourbon Street, od ulicy św. Anny na zachód, gdzie tam i z powrotem zawsze przetacza się tłum żądnych wrażeń turystów.

Około południa wkraczam na słynną ulicę, która w pewien sposób jest wyłączona spod ogólnie obowiązującego w Luizjanie prawa. Ta wyłączność starej dzielnicy Nowego Orleanu polega na wolności picia piwa na ulicy (co wszędzie w Stanach jest poważnym, karanym wykroczeniem) i - na Bourbon Street - możliwość publicznego pokazywania swoich wdzięków. Te dwa czynniki razem wpłynęły na tak dużą popularność Mardi Gras szczególnie pośród licealnej i studenckiej młodzieży.

Dodajmy do tego wspaniałą muzykę na każdym rogu i optymalny w końcu lutego klimat, a otrzymamy pokusę, której raz w roku nie sposób się oprzeć. Mogę śmiało powiedzieć, że nowoorleański karnawał to największe uliczne party w całych Stanach Zjednoczonych. Zaliczyć Mardi Gras, to tak jak obejrzeć Wielki Kanion, przespacerować się po Manhattanie, czy ujrzeć na własne oczy wodospady Niagary. To po prostu trzeba przeżyć!

Tłumy przebierańców z kubkami piwa w ręku i kolorowymi naszyjnikami spacerują roześmiane wzdłuż ulicy spozierając w górę na wypełnione ludźmi balkony prywatnych domów i restauracji. Korale mają wszelkie możliwe kolory i kształty, ale... oficjalnymi barwami tutejszego karnawału jest złoto, fiolet i zieleń. Te kolory są najbardziej szykowne.

Prawie wszyscy piją piwo z kubków, z plastikowych przejrzystych "piłek" do rugby lub (tegoroczna nowość) długich na metr kieliszków mieszczących zbijające z nóg i mieszające w głowie tropikalne drinki. Panuje nastrój powszechnej zabawy. Wypity alkohol coraz bardziej uderza młodzieńcom do głowy, coraz częściej widać ludzi tańczących na ulicy, w rytm dobiegającego z licznych tutaj lokali jazzu i rocka.

Podochocone kobiety na balkonach coraz częściej skłonne są obnażyć biust w zamian za... sznur korali. Kilka dziewcząt spaceruje pośród tłumu półnago, z zaledwie barwnym wzorem pokrywającym piersi.

Oczy panów kręcą się jak na peryskopach. Bywa, że niektórzy z nich również gotowi są coś pokazać za wyjątkowo piękny sznur korali.