Jest tu wszystko: wielkie aglomeracje miejskie (Los Angeles, San Diego, San Francisco), jak i małe opustoszałe miasteczka pozostałe z czasów gorączki złota (zwane tutaj „Ghost Town”, czyli miasteczka widma), potężne pasma górskie z najwyższym szczytem części kontynentalnej USA, czyli Mount Whitney (4418 m n.p.m.), gdzie dosłownie po drugiej stronie ulicy (Highway 395) znajduje się z kolei najniższy punkt na półkuli zachodniej (86 m poniżej poziomu morza), olbrzymie połacie lasów z najstarszymi i największymi roślinami świata (drzewa „Sequoia”), a zaraz obok równie wielkie obszary pustynne, 8 różnych parków narodowych.

Nawet wybrzeże Pacyfiku to jeden wielki kontrast, na południu ogromne piaszczyste plaże z palmami, cieplutką wodą w oceanie i falami obwieszonymi przez serfingowców, a na północy dzikie, skaliste, niedostępne, powyrywane i zawieszone na wysokich klifach wybrzeże Big Sur, gdzie wbrew swojej nazwie niespokojny Pacyfik wyrzeźbił niezliczoną ilość klifów i zatok. Nie wspominając także lodowatej wody w rejonie zatoki San Francisco. I to wszystko składa się na obraz zaledwie jednego, ale jakże niezwykłego i słynnego na cały świat stanu.

Ale my tym czasem przybyliśmy na pustynię Mojave Desert na południu stanu, w której sercu znajduje się Joshua Tree National Park, gdzie rosną dziwnie powykręcane suche drzewa, które zdają się być na skraju wyczerpania, walcząc o życie w tym niezwykle surowym i jałowym klimacie. Nazwę swą park zawdzięcza oczywiście Mormonom, którzy widząc tak poskręcane we wszystkie strony gałęzie skojarzyli je z wyciągniętymi ramionami Jezuego, prowadzącego lud wybrany do ziemi obiecanej. Tylko jeden biały człowiek potrafił osiedlić się tam na stałe, inni próbowali, ale po kilku miesiącach opuszczali ten niezwykle surowy klimat. Jego chatę i wszelkiego rodzaju pozostawiony sprzęt i narzędzia służące między innymi do wydobywania złota, można oglądać do dziś. Zwiedza się to miejsce ze strażnikiem parku, który przez kilka godzin snuje ciekawą historię tej rodziny, jak wyglądało życie na pustyni i walka o przetrwanie. Ba, my mieliśmy nawet niezwykłą okazję porozmawiać z dziewięćdziesięcioletnim staruszkiem, który urodził się i wychował właśnie tutaj i teraz przyjeżdża tu od czasu do czas. Był to syn tego jedynego osadnika. Joshua Tree zrobił na nas ogromne wrażenie. Opuszczaliśmy ten park z jakimś dziwnym uczuciem smutku i żalu, gdyż był to ostatni park podczas naszej podróży.

Mimo tego, że znajdowaliśmy się już w Kalifornii to i tak czekała nas całodzienna jazda na północ do Tahoe, aby zakończyć naszą prawie miesięczna podróż.