Obudziłem się gdy świtało. Wkrótce w jakimś miasteczku wysiadła z marszrutki większość pasażerów. Jakiś czas później nasz kierowca dogonił autobus, który jechał również do gruzińskiej granicy. Zatrzymał go i dogadał się z drugim kierowcą, że dalej pojedziemy z nim, a on skróci sobie drogę. Niestety nas to trochę więcej kosztowało. Przekroczenie granicy poszło nam sprawnie i w południe dotarliśmy do Tbilisi. Plan był prosty. Złapać transport do Armenii. Jednak wcześniej chciałem zgrać zdjęcia z aparatu i dotrzeć na lotnisko. W kilka minut znalazłem zakład fotograficzny z komputerem, gdzie bezpłatnie przerzucono mi zdjęcia. Na lotnisko jechaliśmy marszrutką niecałą godzinę. Najtańszy lot był do Doniecka za 172 USD, ale nie było już biletów na interesujący mnie termin. Można było się jedynie wpisać na listę oczekujących. Tak upadł pomysł skrócenia czasu drogi powrotnej.

Późnym popołudniem ruszyliśmy z Tbilisi do Armenii. Niestety na granicy była awaria i mieliśmy tam przymusowy postój. W końcu zdecydowaliśmy się przekroczyć granicę pieszo. Tam czekało nas wykupienie wizy ormiańskiej. Poinformowano nas, że kosztuje ona 30 USD lub 30 EURO! Formalności zajęły nam chwilę czasu. Następnie poczekaliśmy jeszcze kilka minut, zanim pojawił się pan pracujący w kantorze. Wymieniliśmy trochę pieniędzy i zaczęliśmy rozpytywanie ludzi kręcących się przy granicy, czy nie znają miejsc tanich noclegów, bo robiło się ciemno. Ale bez efektu. Wówczas nadjechała nasza marszrutka, więc postanowiliśmy ruszyć dalej. Chcieliśmy nocować w okolicach monastyru Hagpat, ale kierowca stwierdził, że nie będziemy w nocy szli 5 km pod górę w lesie z wilkami i wysadził nas w miasteczku Odzun, położonym 7 km od Hagpat. W Odzun byliśmy ok. 23.00. Poszukiwania taniego noclegu nie przynosiło efektu. Postanowiliśmy wówczas znaleźć jakąś stróżówkę i tam przeczekać noc, tym bardziej że było po deszczu i zanosiło się na kolejny. Wówczas zatrzymał się samochód, którego kierowca zapytał się, czego szukamy. Zaproponował, że odwiezie swoich pasażerów i za chwilę przyjedzie po nas i "coś" nam zorganizuje. Kilka minut później byliśmy już w stróżówce piekarni. Nasz wybawca jednak zażyczył sobie po 5 USD od osoby za pomoc. To mnie zdenerwowało i poinformowałem go, iż tyle to kosztuje kwatera. Nowy znajomy nie chciał przyjąć zapłaty w banknotach po 1 USD, gdyż dla niego to nie są pieniądze! Ostatecznie zapłaciliśmy mu 3 USD za dwie osoby. Na pożegnanie powiedział tylko, że pojawi się po 6-stej rano. Młody stróż okazał się bardzo gościnny. Przygotował kolację ze świeżym pieczywem, wędliną, warzywami i "domasznoją wodką". Posiedzieliśmy z nim ponad godzinę, a następnie wyjęliśmy śpiwory i na stojących ławach położyliśmy się spać.

Budziki w komórkach obudziły nas o 5.30. Umyliśmy się przy kranie przed stróżówką i musieliśmy się zbierać. Ja nawet chciałem szybciej, ponieważ nie miałem ochoty spotkać naszego wczorajszego "wybawcy". Czekało nas 7 km marszu z plecakami, z tego 5 km pod górę! A dzień wstawał nie za ciekawy, było po ulewie i mglisto. Do Hagpat dotarliśmy około 8, gdzie okazało się, że monastyr otwierają o 9-tej. Obok była mała restauracyjka, więc tam przy herbatce postanowiłem poczekać na otwarcie, tym bardziej, że miałem ładny widok na okolicę. Karol w tym czasie porobił kilka fotek. Ostatecznie otwarto bramę troszkę wcześniej. Pochodziliśmy klika minut, zrobiliśmy parę zdjęć i ruszyliśmy z powrotem do Odzun. Stamtąd wjechaliśmy kolejką linową na wzniesienie przyległe do miasta, a następnie mieliśmy kolejne 2 km pod górę. Tak dotarliśmy do mananstyru Sanahin, który był podobny do poprzedniego. Zrobiliśmy kilka zdjęć, kupiliśmy widokówki u straganiarzy i musieliśmy wracać.

Z Odzun udaliśmy się marszrutką do Dilidżan, gdzie postanowiliśmy znaleźć jakąś kwaterę na noc. Udało się ją nam znaleźć u starszej pani, niedaleko głównego skrzyżowania miasteczka. Zostawiliśmy plecaki, a sami ruszyliśmy na zwiedzanie monastyrów Goszawank i Hagarcin. Do tego pierwszego jechaliśmy kilkanaście minut rozwalającym autobusem, a następnie mieliśmy do pokonania kilka kilometrów pod górę. Na miejscu było krótkie zwiedzanie, zrobiliśmy parę zdjęć i trzeba było wracać. Doszliśmy do przystanku autobusowego, ale ludzi nie było widać - nieomylny znak, że nic nie miało jechać. Udało się nam jednak złapać na stopa starą ładę, którą jechała miła rodzinka. Gdy kierowca dowiedział się o naszym zwiedzaniu tego dnia, tylko stwierdził: "Nie obraźcie się, ale robicie większą normę niż Japończyki"! Wysadzili nas w miejscu, z którego czekało nas już tradycyjnie kilka kilometrów marszu pod górę. Było już po 20-stej, zaczął siąpić deszcz. W połowie drogi nadjechało busem czterech chłopaków. Jak nas poinformowali, zrobili sobie wieczorny wypad z Erewania. Razem zwiedzaliśmy Hagarcin (postawili tam świece za pomyślność), zrobiliśmy sobie wspólne zdjęcie i trzeba było wracać. W drodze powrotnej zatrzymaliśmy się w miejscu, gdzie był parking z zadaszonymi stolikami. Tam nowi towarzysze zaprosili nas do wspólnej kolacji. A gdy już zjedliśmy, postanowili nas odwieźć na kwaterę w Odzun. W podziękowaniu otrzymali od nas widokówki i "żubrówki". Byli zadowoleni.
Podczas wieczornych przygotowań planów podróży na dzień następny, zapadła ostateczna decyzja, że dalej jedziemy osobno. Karol miał trochę dłuższy urlop, więc chciał go jak najlepiej wykorzystać. A ja mogłem się sprawdzić, czy jestem sobie w stanie sam poradzić poza granicami kraju.

Wkrótce będziemy na łamach portalu SwiatPodrozy.pl relacjonować samotną, rowerową podróż Krzysztofa do Chin. Pierwsze informacje o przygotowaniach zamieścił on już na stronie internetowej