Opuściliśmy Acapulco o 10 rano, mknąc szeroką autostradą na północ w stronę Mexico City.

Szosa wije się zakosami pośród gór, wznosząc stopniowo i ukazując zmieniające się krajobrazy wąskich, kamienistych dolin i półpustynnych wzgórz porośniętych krzaczastą roślinnością.

W Chilpancingo (gdzie w 1813 r. proklamowano niepodległość Meksyku) zjeżdżamy z autostrady wjeżdżając w lokalną szosę, która od razu rozpoczyna taniec w dnie kanionu.

Za oknami pojazdu, jak na filmie widać wypalone słońcem wzgórza z żółtą trawą, bezlistnymi drzewami i... efektownymi kaktusami o wyraźnym podziale na dwie grupy. Jedne wyglądają jak słupy telefoniczne, saguaro, inne z kolei przypominają świeczniki, a zwane są adekwatnie kandelabrami.

Na drodze panuje zadziwiająco duży ruch, biegają sztafety, ciągną procesje wiernych na jutrzejsze święto.

Jazda do Taxco zajęła nam blisko 5 godzin, kwaterujemy się w egzotycznej scenerii hotelu Posada de la Mision, z pokojami o oknach wychodzących na stare miasto, z basenem i architekturą nawiązującą do najlepszych kolonialnych wzorców.

Obok basenu stoi ściana pokryta wspaniałą mozaiką z kolorowych kamieni i szkła, autorstwa Juana O`Gormana, przedstawiająca ostatniego króla Azteków - Cuauhtemoca. Po rozdzieleniu pokojów zamawiam - zgodnie z wymogami lokalnego prawa - miejscowego przewodnika, który natychmiast zjawia się w hotelu gotów do prezentacji swojej wiedzy. Ma na imię Xavier, bierze 15 USD za godzinę pracy, co dla licznej grupy nie jest kwota wygórowaną.

Od 15:30 spacerujemy głównym deptakiem wiodącym do głównego rynku Plaza Borda, wyłożonym bazaltową kostką i wzorem z białego marmuru, co stanowi o łatwości znalezienia powrotnej drogi do hotelu. Idziemy pośród niskich budynków o bielonych ścianach, krytych czerwoną dachówką. Zadziwia ogromna ilość sklepów ze srebrną biżuterią, jak się dowiadujemy - jest ich ponad trzysta. Xavier opowiada historie pierwszego srebrzanego boomu i pochodzących z Italii poszukiwaczach skarbów, którzy z doniesień Corteza dowiedzieli się o azteckich wasalach płacących złotem. Hiszpanie, pod wodza kapitana Rodrigo de Castaneda i Miguela Diaz de Auz, zawładnęli regionem już w 1531 roku, aby w 3 lata później roku otworzyć pierwsze kopalnie srebrnego kruszcu.

Taxco rozwijało się powoli, jednak dopiero znalezisko ogromnej żyły srebra przez pochodzącego z Francji Jose de la Borda w połowie XVIII stulecia zadecydowało o gwałtownym wzroście miasta. Kościół parafii Real del Mina de Taxco był wtedy wyjątkowo biedny i zniszczony. De la Borda przeznaczył ogromny majątek - niewyobrażalną sumę miliona sześciuset tysięcy ówczesnych złotych pesos - na zbudowanie nowej świątyni, architektonicznego arcydzieła; kościoła Santa Prisca y San Sebastian, zdobiąc go dziełami sztuki wykonanymi przez najwybitniejszych artystów epoki. Rozpoczętą w 1748 roku budowę ukończono po dziesięciu latach. Słynne stało się powiedzenie fundatora; "Bóg dał Bordzie, Borda oddał Bogu". Nawiasem mówiąc, wczytując się w historyczne zapiski dowiedziałem się, że Jose de la Borda w ciągu 9 lat eksploatacji żyły srebra zwanej San Ignacio zarobił 20 milionów peso!

Podążając cały czas uliczka Benito Juarez wychodzimy w końcu na rynek. Na rogu po lewej stoi gmach Palacio Municipal (niegdyś dom Jose de la Borda), po prawej jest kilka zabytkowych kamieniczek w większości pozamienianych na sklepy z pamiątkami, a w przeciwnym rogu pną się w niebo wieże kościoła Santa Prisca.

Oglądam zachwycającą, barokową fasadę kościoła, gdzie wysoko ponad drewnianymi drzwiami, pomiędzy spiralnymi kolumnami widnieją wizerunki Santa Prisca i San Sebastiana, a w środku płaskorzeźba w kształcie medalionu wyobrażająca chrzest Jezusa Chrystusa w asyście Boga Ojca, Ducha Świętego i aniołów. Jeszcze wyżej wyrzeźbiono świętego Jana i św. Mateusza, a wokoło tysiące elementów dekoracyjnych typowych dla epoki; girlandy kwiaty, muszle, owoce, cherubiny... Ta świątynia jest prawdziwym klejnotem meksykańskiej architektury kolonialnej!

Wchodzimy do świątyni noszącego imię świętej wywodzącej się ze starożytnego Rzymu, 13-letniej dziewczynki, która została zamordowana za odmowę złożenia ofiary na ołtarzu Apolla. Patrzymy na fantastyczne, pokryte płatkami szczerego złota ołtarze, na sprowadzone z Niemiec grające nadal (raz w roku) organy, na kolekcję wspaniałych obrazów... Główny ołtarz to dzieło Isidoro Vicence Balbasa, znakomitego architekta, który zaprojektował słynną Kaplice Królów w Miejskiej Katedrze w Mexico City.

Patrzę na kąpiące bogactwem wnętrza i z trudem staram sobie wyobrazić jak wyglądała (będąca obecnie w paryskiej Notre Dame) monstrancja, podobno najwspanialszy ówczesny klejnot całej hiszpańskiej Ameryki, wykonana ze szczerego złota, zawierająca 5872 diamenty, 2653 szmaragdy, 544 rubiny, 106 ametystów i 28 szafirów. Jako dyplomowany geolog, słysząc to doznaje szczerego zawrotu głowy.

Świątynia Santa Prisca i uroda całego starego miasta to jeszcze nie wszystko, gdy wychodzimy z kościoła znikamy na całe godziny w sklepach podziwiając wyroby tutejszych rzemieślników. Ceny nie są najniższe, ale za to jakość... Biżuteria wzbudza niekłamany zachwyt. I znowu Xavier zarzuca nas faktami z nie tak dawnej historii, z końca lat 20. XX stulecia, gdy dwóch Amerykanów - William Spratling oraz Dwight Morrow - wpadli na pomysł, aby miejscowych artystów nauczyć produkcji biżuterii na światowym poziomie, z uwzględnianiem wpływów prekolumbijskiej sztuki Meksyku. Stąd fascynujące wzornictwo sięgające tradycja do czasów Tolteków, Majów i Azteków. Obecnie, w Taxco nadal eksploatuje się srebro, poza tym cynę, cynk, miedz, ołów, fluoryt i rtęć.

Kiedy zapada noc, aż żal powracać do hotelu, tym bardziej, że na ulice coraz częściej zaczynają wychodzić gromady odświętnie wystrojonych mieszkańców, niosących obrazy Matki Boskiej z Guadalupe. Procesje będą trwały całą noc, a nazajutrz udadzą się - podobnie jak my - do Mexico City.