Chiny są najstarszą na świecie, istniejącą do dnia dzisiejszego, cywilizacją. Jej początek jest datowany na około 3 500 lat wstecz. Kolejne dynastie rozwinęły system biurokratycznej kontroli, który dał Chińczykom, trudniącym się głównie rolnictwem, przewagę nad sąsiednimi koczowniczymi i pochodzącymi z gór kulturami. Chińska cywilizacja w dalszej kolejności została wzmocniona przez rozwój konfucjańskiej (Kongzi) ideologii państwa i wspólnego, pisanego języka, który zbudował most pomiędzy podzielonymi przez lokalne dialekty prowincjami. Ilekroć Chiny były zdobywane przez koczownicze plemiona, jak to miało miejsce w XIII wieku przez Mongołów, prędzej czy później zdobywcy adaptowali "wyższą" chińską cywilizację i obsadzali swój system biurokratyczny Chińczykami.

Ostatnia dynastia została założona w 1644 roku, kiedy to Manchus, lud wywodzący się z koczowników, obalił rodzimą dynastię Ming i ustanowił dynastię Qing ze stolicą w Pekinie. Poprzez trwający pół wieku krwawy i kosztowny podbój, Manchusi zdobyli kontrolę nad wieloma granicznymi obszarami takimi jak: Xinjiang, Yunnan, Mongolia i Tajwan. Sukces lat wczesnego okresu Qing został oparty na kombinacji wojennych umiejętności Manchusów z biegłą tradycyjną chińską biurokracją.

W XIX wieku kontrola Qing osłabła a stan dobrobytu stopniał. Chiny cierpiały wówczas z powodu masowych społecznych konfliktów, ekonomicznej stagnacji, eksplodującego wzrostu populacji oraz zachodniej penetracji i jej wpływów. Rebelie Taipingów i Nian wraz z muzułmańskim ruchem separatystycznym z Xinjiang wspieranych przez Rosjan osuszyły zasoby chińskich surowców i niemal obaliły dynastię. Brytyjczycy pragnęli kontynuować nielegalny handel opium z Chinami.Natomiast cesarski edykt zabraniał uzależniającego narkotyku, co spowodowało w 1840 roku wybuch pierwszej "wojny opiumowej", którą Chiny przegrały. W skutek tego W. Brytania i inne zachodnie mocarstwa m.in. U.S.A. zdobyły siłą koncesję oraz zyskały specjalne handlowe przywileje. Hong Kong został oddany pod kontrolę W. Brytanii w 1842 r. po Traktacie Nanjing, a w 1898 r., kiedy wojny opiumowe skończyły się, W. Brytania zaczęła egzekwować 99- letnią dzierżawę Nowych Terytoriów, znacząco rozszerzając wielkość kolonii Hong Kong.

Z czasem zachodnie mocarstwa zdobywały coraz więcej ekonomicznych i politycznych przywilejów. Bardziej nowocześni chińscy politycy opowiadali się za przyswajaniem zachodniej technologii aby umocnić dynastię i ograniczyć zachodnie wpływy. Ale dwór Qing umniejszył zarówno zachodnią groźbę jak i korzyści płynące z posiadania zachodniej technologii.

Sfrustrowani przez opór dworu Qing dla reform, młodzi urzędnicy, wojskowi oficerowie i studenci, zainspirowani przez rewolucyjne idee Sun Yat sena, zaczęli popierać przewrót dynastji Qing i tworzyć republikę. Rewolucyjne wojskowe powstanie z 10 października 1911 r. doprowadziło do abdykacji ostatniego monarchy Qing. Jako część kompromisu obalającego dynastię bez rozpoczynania wojny domowej, rewolucjoniści i reformatorzy, pozwolili zachować wysokim urzędnikom z dynastji Qing ważne pozycje w nowej republice. Jedną z takich figur był generał Yuan Shikai, który został wybrany pierwszym prezydentem republiki. Przed swoją śmiercią w 1916 r. Yuan bez powodzenia usiłował mianować się imperatorem. Jego śmierć pozostawiła republikański rząd cały ale poszarpany, rozpoczynając erę "warlords", podczas której Chiny były rządzone i niszczony przez zmienne koalicje prowincjonalno- militarnych liderów.

W latach dwudziestych XX wieku Sun Yat sen założył rewolucyjną bazę w południowych Chinach i postanowił zjednoczyć podzielony naród. Z radziecką pomocą założył Kuomintang (KMT lub "Chińską Nacjonalistyczną Partię Ludową") i wszedł w przymierze z niedawno założoną Komunistyczną Partią Chin (KPC). Po śmierci Sun Yat sena w 1925 r. jeden z jego protegowanych, Chiang Kai-shek, przejął kontrolę nad KMT i przystąpił do przejmowania kontroli nad południową i centralną częścią Chin. W 1927 r. Chiang uzależnił od siebie KPC i kazał stracić wielu z jej liderów. Ci, którzy ocaleli, uciekli w góry wschodnich Chin. W 1934 r. napierani w swych górskich bazach rozpoczęli tzw. "Długi Marsz" na północny- zachód, poprzez najbardziej wyludnione tereny Chin, gdzie założyli partyzancką bazę w Yanan w prowincji Shaanxi.

Podczas "Długiego Marszu" komuniści zreorganizowali się pod przewodnictwem nowego lidera- Mao Zedonga. Rozgorzała ostra walka między KMT i KPC, która trwała otwarcie lub potajemnie przez 14 długich lat japońskiego najazdu (1931-45). Mimo to dwie wrogie sobie partie utworzyły w 1937 r. zjednoczony front przeciwko japońskim najeźdźcom. Konflikt rozpoczął się na nowo po japońskiej klęsce w 1945 r. W ciągu 1949 r. KPC zajęła większą część kraju.
Chiang Kai-shek uciekł z resztkami swego rządu i wojska do Tajwanu, gdzie proklamował Taipei jako tymczasową stolicę Chin i ślubował, iż powtórnie zdobędzie Chiny. Władze KMT na Tajwanie w dalszym ciągu nazywają siebie "Republiką Chin."

Pierwszego października 1949 r. Mao Zedong proklamował założenie Chińskiej Republiki Ludowej. Nowy rząd przejął kontrolę nad ludźmi wyczerpanymi przez dwie generacje wojen, społecznych konfliktów i zniszczonej gospodarki (wysoka inflacja), nie mówiąc już o zupełnie zniszczonej sieci komunikacyjnej. Nowy polityczno- ekonomiczny porządek budowany na radzieckim przykładzie szybko został wprowadzony.

We wczesnych latach pięćdziesiątych XX wieku Chiny podjęły masywną ekonomiczną i społeczną rekonstrukcję. Nowi liderzy zdobyli poparcie dzięki ograniczeniu inflacji, rekonstrukcji gospodarki i odbudowie wielu instalacji przemysłowych zniszczonych przez wojnę. Władze kontrolowały niemal każdą dziedzinę życia zwyczajnych Chińczyków. Kontrola partii była sprawowana dzięki dużym i lojalnym siłom bezpieczeństwa oraz wojsku. Organy państwa były uzależnione od zarządu partii, tak samo jak szeregi samej partii, składające się z klasy robotniczej, kobiet oraz różnych organizacji masowych.