Mówiąc o przyrodniczych uwarunkowaniach trampingu, należy koniecznie powiedzieć kilka słów o charakterze samych gór. Choć wyższe o ponad 1000 m, przypominają nasze Tatry! Występujące tutaj skały krystaliczne, głównie granity i gnejsy, przemieszane ze skałami osadowym, takimi jak wapienie, dolomity i piaskowce, były przez ostatnie 2 miliony lat, z większym lub mniejszym nasileniem, poddawane działaniu lodowca. Efekty zlodowacenia są dzisiaj widoczne w krajobrazie jako wały i wzgórza morenowe, wiszące dolinki karowe czy wielkie U-kształtne doliny, często zamienione w jeziora i fiordy. Niektóre z fiordów sięgają w głąb lądu na odległość 40 kilometrów, a najgłębsze nowozelandzkie jezioro Hauroko, położone w południowej części Parku Narodowego Fiordland, ma głębokość 462 metrów!

Najwyższym szczytem Nowej Zelandii jest Mt. Cook (3764 m n.p.m), dwadzieścia siedem szczytów przekracza wysokość 3000 m, a sto czterdzieści - 2000 m n.p.m.

Największy nowozelandzki i równocześnie największy lądowy lodowiec świata (bez rejonów polarnych) Tasman Glacier ma 27 kilometrów długości, 3 kilometry szerokości i grubość dochodzącą do 600 metrów. Najbardziej znane to lodowce Fox i Franz Josef, oba o długości około jedenaście kilometrów, mające swój początek na wysokości 3000 m i kończące się w lesie deszczowym na poziomie 300 m n.p.m.

Rozmieszczenie roślinności na omawianym obszarze ma charakter strefowy. W piętrze alpejskim dominują gatunki traw, w subalpejskim ­ iglaste i liściaste krzewy. Regle, jakbyśmy to u nas powiedzieli, tworzą lasy liściaste, w których przeważają trzy gatunki buka (Nothofagus) tj. górski, czerwony i srebrny. W miejscach bardziej wilgotnych towarzyszą im liczne gatunki paproci, w tym drzewiastych, a ich pnie i konary pokrywają wywołujące niezatarte wrażenie festony mchów i porostów. Górna granica lasu (bushline) jest na ogół wyraźna, ostra i często bywa używana w opisach tras jako punkt orientacyjny.