W ten sposób doszliśmy do problemu, w jaki sposób zaplanować nasz górski program na Południowej Wyspie. Rozwiązania zależą od wielu czynników, między innymi zainteresowań, predyspozycji fizycznych oraz czasowych i finansowych możliwości uczestników wyprawy. Moja propozycja, którą niżej prezentuję w formie programu ramowego, jest tylko zwróceniem uwagi czytelnika na miejsca godne odwiedzenia, w kolejności wynikającej z zasady: od łatwego do najtrudniejszego.

I Przybycie do Christchurch (jest tu lotnisko międzynarodowe), zakup żywności i pojemników z gazem (palnik zabieramy z kraju - używa się tu wszystkich typów butli, popularny jest Kovea-Epigas).

II Artur's Pass National Park;
Artur's Pass Visitor Centre ­ Mt. Bealey - Avalanche Peak - Scotts Track ­ Cons Track - Mt. Cassidy - Blimit - Twin Creek.

III Greymouth, ewentualnie Paparoa National Park.

IV Westland National Park;
Fox Visitor Centre ­ lodowiec Fox lub Franz Josef ­ Lake Matheson.

V Mt. Asprig National Park;
Wanaka Visitor Centre ­ Matukituki Valley - West Branch,
2-3 jednodniowe wycieczki
Aspiring Hut - Pylon - Cascade Saddle - Dart Hut;
Dart Hut - Shelter Rock Hut;
Shelter Rock Hut - Glenorchy;
Routeburn Track lub Greenstone and Caples Tracks;
Mildford Sound - wycieczka statkiem (45 NZ$).

VI Fiordland National Park;
Te Anau Visitor Centre.

Po około 3 ­tygodniowym pobycie w górach można, mając już wystarczające doświadczenie, podjąć próbę pokonania jednego z najbardziej trudnych i uciążliwych szlaków - Dusky Track. Przekracza on dwie wysokogórskie przełęcze, a w dolinach mogą okresowo występować powodzie. Do miejsca startu i zakończenia trasy, nad jeziorami Hauroko i Mamapouri, należy dopłynąć łodzią (ok. 80 NZ$). Podczas wędrówki można korzystać ze schronisk (4NZ$/noc), przy czym koniecznie należy mieć ze sobą żywność i paliwo na około 10 dni. Stosując, nawet prymitywny, sprzęt wędkarski, można wzbogacić nasze menu o ryby, które stosunkowo łatwo tu złowić.

Park Narodowy Fiordland oferuje możliwość przebycia innych jeszcze szlaków: Waitutu Track, George Sound Track, Kepler Track i Hollyford Track. Wszystkie, ze względu na panujące tu warunki pogodowe, zaliczyć należy do uciążliwych, choć stwarzających okazję do zetknięcia się z prawdziwie dziewiczą przyrodą.

Podróż do Nowej Zelandii odbyłem korzystając z usług British Airways /Warszawa-Londyn-Aucland/. Rezerwacji należy dokonać z wielomiesięcznym wyprzedzeniem i trzeba pytać o ofertę specjalną. Niedrogi jest też przelot Japan Airlines /Berlin-Tokyo-Aucland/.

W Nowej Zelandii stosunkowo niedrogo podróżuje się autobusami Kiwi Experience. Całkiem nieźle funkcjonuje autostop (hitch­hiking). Bez większych problemów, mając przytwierdzoną do plecaka "Biało­czerwoną", przejechałem wzdłuż zachodniego wybrzeża około 500 kilometrów.

Znacznie obniża koszty pobytu posiadanie lekkiego, nieprzemakalnego i w miarę przestronnego namiotu. Biwakować można w zasadzie wszędzie, oczywiście w granicach zdrowego rozsądku.

Do Nowej Zelandii można przywozić żywność przetworzoną i fabrycznie hermetycznie zamkniętą.

Jeśli nie mamy krewnych lub znajomych, możemy w sprawie zaproszenia zwrócić się do Klubu Polskiego (57 Carbine Rd., Mt. Wellington, Aucland. New Zealand).