Decydujemy, że na Incahuasi (6621 m) wejdziemy zakładając jeden obóz na wysokości 5600 m i następnego dnia wcześnie rano ruszymy na szczyt. Jak postanowiliśmy, tak zrobiliśmy. Najpierw znaleźliśmy w miarę płaskie miejsce, natargaliśmy kamieni i po 30 h, gdzieś na Incahuasi stanęła pierwsza w historii Pirca polsko – holenderska.

Gotowanie i hibernacja.

Atak szczytowy!!!

Wyszliśmy około 8 rano, bo znowu nam się wydawało blisko!!! Ten wulkan w przeciwieństwie do Cerro de San Francisco jest bardziej stromy. Materiał wulkaniczny, którym pokryty/a jest Incahuasi jest bardzo drobny, a pod spodem skała.

Po około 5 h znowu wydaje nam się, że za około 45 minut zdobędziemy szczyt, a Twana zegarek z wysokościomierzem pokazuje bzdury.

Jakież było nasze zdziwienie, że ze szczytu, który szczytem nie był, mamy jeszcze jakieś 250 m. Znowu problemy z oddychaniem i narada, co robimy. Szczyt jest ciągle ponad 200 m wyżej, a dystans to około 2 km. Oczywiście jak nie Ojos del Salado, to musi być Inachuasi.

Po około 1,5 godziny znowu robimy zdjęcia na szczycie. Do obozu wracamy około 22:00 zwijając namiot po drodze i samochodem wracamy do La Gruta na nocleg.

Opuszczamy na dobre La Gruta i jedziemy na Bazy pod Cerro Pissis.

Po 4 h jazdy spotykamy grupę geologów, którzy nas zapraszają do obozu i znowu grilujemy!!! Normalnie z La Gruta do bazy pod Cerro Pissis można dojechać w jeden dzień, ale mięso argentyńskie jest zdecydowanie lepsze od suchego powietrza Puny.

Droga do Bazy pod Pissis zajęła nam około 5 h z obozu geologów. Puna już od samego początku zrobiła na nas ogromne wrażenie, ale to, co zobaczyliśmy w drodze do Bazy, powaliło nas dosłownie na kolana!!!

Krajobraz księżycowy, tylko 1000 razy bardziej kolorowy i żadnego człowieka.

W bazie pod Pissis rozpoczęliśmy gotowanie i przygotowanie do następnego dnia.

Podobnie jak Incahuasi, Pissis idziemy przez jeden obóz na 5600m.

Jemy i śpimy.