Ze stolicy pojechaliśmy marszrutką do Kazbegi, miasteczka położonego u podnóża Kazbeku - naszego kolejnego celu. Tak nazwali ten wygasly wulkan Rosjanie. Gruzini natomiast mówią na niego Mkinwartsweri, czyli „Góra z lodową głową”, gdyż jej szczyt stanowi piramidę z wiecznego śniegu.

Szybko minęliśmy miasteczko i rozbiliśmy namiot na jego peryferiach blisko lasu. Zmęczeni postanowiliśmy wypić przepyszne gruzińskie czerwone wino. Przez następne dni wolno szliśmy pod górę. Po drodze mijaliśmy Tsminda Samebę – bardzo malowniczo położony kościółek, który góruje nad wsią Gergeti. Kilka dni spędziliśmy w pięknym miejscu, gdzie obserwowaliśmy orły, nawet udało nam się zrobić kilka dobrych zdjęć tych ptaków. Po trzech dniach odpoczynku postanowiliśmy spróbować wspiąć się na nasz ostatni wulkan.

Na Kazbek już nie prowadziła tak łatwa droga jak na Ararat lub Damavand. Musieliśmy przejść przez lodowiec, szukając odpowiedniej i bezpiecznej drogi. Po zejściu z lodowca rozbiliśmy namiot obok starej stacji meteorologicznej. Czekaliśmy na poprawę pogody siedząc w namiocie i jedząc przepyszny ryż z cukrem.

Następnego dnia zaprosili nas Gruzini do byłej stacji meteo, co było bardzo miłe z ich strony i ułatwiło nam pobyt na tej wysokości - było ciepło, sucho i było dużo jedzenia. Wieczorem przygotowaliśmy sprzęt, herbatę w termosach i jedzenie na drogę, bo o godz. 3:00 mieliśmy zaatakować Kazbek. Wstajemy w nocy i okazuje się, że pogoda jest super, na niebie piękna Droga Mleczna. Zostawiliśmy trzy wielkie kamienie obok drzwi, przekazując w ten sposób informację, że wyszlismy w kierunku szczytu. Szliśmy w zupełnej ciemności do lodowca, gdzie założyliśmy raki i związaliśmy się liną. Mijając szczeliny lodowca doszliśmy na plateau, tam odpoczęliśmy około 20 minut i wspinaliśmy się dalej. Było ciężko, ale się nie poddaliśmy. Tuż pod szczytem należy pokonać 50 - metrowy lodowy kuluar, nieprzysparzający jednak problemów z technicznego punktu widzenia. Na szczycie przywitała nas burza i pioruny. Przerażeni uciekaliśmy w dół, aż na upragnione plateau. Dopiero tam poczuliśmy, że nasz cel został zrealizowany – trzy wulkany Bliskiego Wschodu zostały zdobyte!

Dla nas była to niewątpliwie ciekawa i bogata w przeżycia wyprawa. Oprócz doznań związanych z wysokogórską wspinaczką mieliśmy bowiem okazję zasmakować również w codziennym życiu ludności zamieszkującej tamte regiony, zamieszkując np. u iranskiej rodziny w Teheranie lub wznosząc kilkunastominutowe, spontaniczne toasty dzadza u podnóża Kazbeku.