Od momentu podjęcia decyzji wyjazdu rozpoczęłyśmy starania o uzyskanie dokładnego przewodnika po trasie pielgrzymkowej. Przekonałyśmy się bowiem, że dostępne w języku polskim przewodniki po Hiszpani zawierały tylko kilkuzdaniowe wzmianki na jej temat.

Pisałyśmy więc do biur Informacji Turystycznej w Polsce i różnych biur podróży (też do Katolickiego Biura Podróży w Warszawie), ale proponowano nam jedynie autobusowe lub samolotowe wycieczki do Hiszpani.

Ponieważ artykuł w "Reader's Digest" zawierał informację, że w niektórych krajach Europy Zachodniej zawiązały się organizacje "Miłośników Camino", Basia poprosiła o pomoc koleżankę z Niemiec. I udało się! Dzięki Jej uprzejmości dysponowałyśmy szczegółowym opisem tzw. Drogi Francuskiej w języku niemieckim.

Przewodnik okazał się znakomity - zawiera nie tylko bardzo dokładne opisy trasy krok po kroku, ale również opis wszystkich zabytków znajdujących się na trasie. Imponuje dokładnością opisu. Opisuje, co prawda, stan trasy z roku 1990 (wydano go w roku 1992), ale zmiany na drodze, jakie wprowadzono po tym okresie, nie tylko nie zakłócają trasy, ale upraszczają i ułatwiają jej przejście.

Teraz, po przejściu Camino, wiemy, że można iść na nią nie mając jej opisu, a jedynie znając nazwę miejscowości, z której rozpoczyna się pielgrzymkę.

Droga pielgrzymkowa jest dobrze oznakowana (żółte strzałki na terenie Nawarry i Rioji, tablice informacyjne przy schroniskach, kamienne słupy z podaniem odległości od Santiago na terenie Lugo i Santiago), na trasie w miasteczkach lub w schroniskach można kupić doskonałe i bardzo dokładne przewodniki (we Francji za 182 fr.). W niektórych schroniskach można otrzymać krótki opis etapu do następnego noclegu.

Co prawda pomiędzy Ponferradą a Cebreiro malujący znaki dużą ilość farby przeznaczyli na malowanie niezbyt mądrych haseł, skutkiem czego z Ponferrady trudno było wyjść na właściwą drogę, a później wszyscy pielgrzymi wędrowali trasą rowerową, pokrywającą się z szosą, co z uwagi na duży ruch samochodowy nie było zbyt przyjemne.

Podobne informacje można uzyskać w biurach Informacji Turystycznej, przy czym zakres informacji tam podawanych jest szerszy, tj. dotyczy całego regionu.

Mając takie dane nawet bez dokładnego opisu trasy można sobie układać plan wędrówki.

Na początku trasy, to znaczy na terenie Nawarry, odległości między schroniskami wynoszą kilkanaście kilometrów. Galicja lubi pielgrzymów - tam małe schroniska na 20 osób są co krok, 5 do 10 km. We wszystkich są łóżka z materacami, jest ciepła woda (prysznice) i warunki do zrobienia prania.

Szczęśliwcy, którzy zgłaszają się w momencie otwarcia schroniska (tj. ok. godz. 13-tej lub 14-tej) mogą sobie wybrać łóżko, szybko dopaść prysznic i umyć zdrożone ciało, a następnie wyprać odzież i tryumfalnie powiesić pranie! Później całe popołudnie pozostaje na zwiedzanie miejscowości albo na "posiady" w restauracji lub barze.

Cisza nocna trwa od 10 wieczór, zaś rano schronisko trzeba opuścić między 8-mą a 10-tą, gdyż zaczyna się sprzątanie.