Do Przemyśla dotarliśmy szczęśliwie, acz nie bez trudności. Na dodatek ciągle padało i było zimno, ale z drugiej strony ciągłe opady zwiększyły poziom wody i pozwoliły nam unikać mielizn. Po częściowej wymianie załogi załadowaliśmy Welet-a i ruszyliśmy przez granice.

Tu zatrzymał nas ukraiński wymóg kaucji. Spontaniczna przyjacielska pomoc pozwoliła przejść i tę przeszkodę, acz moja broda posiwiała jeszcze bardziej. Welet-a zwodowaliśmy w Rozwadowie i zaczęliśmy płynąć bystrym nurtem przez Podole.

Przepływając dalej przez tzw. Szwajcarię Dniestrzańską uświadomiliśmy sobie powoli, na czym polega opiewane w naszej literaturze piękno tego regionu. Koczowaliśmy pod murami Chocimia. Przeprawiliśmy się przez 2 zapory, w Nowodniestrowsku i Kozłowie. Znaleźliśmy się na obszarze, gdzie Dniestr jest rzeką graniczną między Mołdawią i Ukrainą. Także i tu nie moglibyśmy płynąć gdyby nie opiekuńczy duch wyprawy.

Pogoda jest wreszcie taka jaka miała być już od dawna. 5 h wiosłowania, postój przy drzewie morwowym, odświeżająca kąpiel w rzece.

Sytuacja polityczna w Zadniestrowiu zmusiła nas do okrążenia tego terenu.