Nasze pojawienie się było dla nich absolutnie niestandardowym problemem – już przedtem doświadczyliśmy ile telefonów do naczelnika wymaga rozwiązanie takich sytuacji. Nowelkę można by na ten temat napisać. Wreszcie w Biełgorodzie Dniestrowskim (niegdysiejszy Akerman, o którym nasz poeta pisał słynne sonety) opieczętowano sudowuju rol, czyli tzw. listę załogi i mogliśmy ruszyć w dalszą drogę.

Dopłynęliśmy do końca Limanu, ale z wyjściem na morze musieliśmy poczekać na zmianę kierunku wiatru. Wiało prosto w mordę tzn. z NE z siłą 5-6 Bft. Niesprzyjający wiatr przeczekaliśmy w miejscowości Zatoka po wewnętrznej stronie mierzei oddzielającej Liman od Morza Czarnego, pod czujnym okiem pograniczników. Tu znowu przyleciała Elke.

Gdy po 3 dniach kierunek wiatru wreszcie się zmienił postanowiliśmy wyjść w morze. Okazało się jednak, że takiej decyzji nie możemy podjąć spontanicznie, bo nasza lista załogi straciła ważność. Po nową musieliśmy cofnąć się do Biełgorodu ( drobne 25 km pod wiatr). Jakoś przebrnęliśmy przez administrację oraz naczelników i znowu mogliśmy płynąć do Odessy. Oczywiście najpierw przez znany nam już Liman.

Morze Czarne osiągnęliśmy dopiero późnym popołudniem. Znowu nie mogliśmy iść prosto do Odessy, tylko zatrzymać się w Iliczewsku. I znowu spotkanie i z pogranicznikami i tłumaczenie co i dlaczego. Na drugi dzień wikiżski bóg wiatrów Njord był łaskawy i zesłał nam SE 3-4 Bft. Była to bez wątpienia nagroda za naszą wytrwałość.