Kierowca zostawił nas na pół nocy w nieogrzewanym autobusie przy 10 stopniowym mrozie. Długo można opisywać pozycje jakie przyjmowaliśmy, żeby się trochę rozgrzać. Najskuteczniejsza pozycja na martwego Inka: siedzi się naprzeciwko siebie, dłonie pod pachami, a stopy wsunięte pod pośladki drugiego. Widzieliśmy tę pozycję w muzeum w La Serenie: tak często wyglądają pochowane zwłoki w regionie Atacama.

Graniczna wieś Ollague, którą zobaczyliśmy rano, chodząc żeby trochę uelastycznić kończyny, wygląda westernowo. Chałupy z suszonej gliny, zwykle bez okien i z zapadniętymi dachami, rzadko zamieszkane. Pobielony kościółek z dzwonnicą, stacja kolei z wielkimi zbiornikami wody dla parowozów.

Za granica przesiadka. Tłum ludzi koczujących na pustyni wraz niezliczonymi tobołkami, zawiniątkami, kartonami, psami, dziećmi i Bóg wie czym jeszcze. Wszyscy czekają na jakiś autobus, w głąb Boliwii albo do Chile. Drogi właściwie nie ma, autobusy jeżdżą po śladach poprzedników. Ponad godzinę jedzie się przez salar Uyuni, wielką solną pustynię, pozostałość po wielkim jeziorze z okresu plejstocenu. Sól jest zupełnie biała, skrzy się w słońcu. Niektóre hotele w okolicy są z niej zbudowane.

Potem trudna rozmowa w Uyuni: właściciele hosteli wyrywają sobie nawzajem turystów. Mamy tu najtańszy pokój w Ameryce:10 boliwianos, tzn. około 7zl. Klimat tu niezbyt przyjemny: 3600 m n.p.m., suchy, w nocy temp. spada nawet do -20, trudno się oddycha. Odczuwamy ciągłe zmęczenie, pomimo całego tego lenistwa. Od razu polecono nam indiańskie metody: liście koki, w które zaopatrzyliśmy się na targu. Żujemy, pijemy też wywary. Jest to jedyne lekarstwo na chorobę wysokościową. A będzie gorzej, bo jutro jedziemy do Potosi, najwyżej na świecie położonego miasta.