Kiedy osiągamy poziom wody, skręcamy w lewo i idziemy ścieżką pośród ogromnych głazów zupełnie zauroczeni niesamowitą scenerią wokoło. Z mostu skaczą właśnie fascynaci bungee, a nieco dalej widać fragment Wodospadu Wiktorii. Zanim wejdziemy na pontony robimy jeszcze ostatnie, pamiątkowe zdjęcia, gdyż wiemy, że zabierając aparaty na pewno je zamoczymy.

Oglądamy popisy kajakarzy - ratowników; są świetni, natychmiast wzbudzają zaufanie, a to jest ważne. Z obu stron - Zambii i Zimbabwe - płynie dzisiaj około 10 pontonów. Część uczestników (nazywam ich dla własnego użytku - co zapewne ochoczo podkupią polskie biura - podgrupami Rambo) wybiera wersje trudniejsza, z wiosłowaniem, gdzie wpadniecie do wody, prędzej czy później, jest pewnikiem. Niektórzy, słabsi zawodnicy (tzw. podgrupy Myszki Miki) wybrali wersję bez wioseł, gdzie walczy się o horyzontalną pozycję półleżąc na dnie pontonu, trzymając kurczowo, za co się tylko da. Większość chętnych zdecydowała się dzisiaj na spływ półdniowy, ale my, jakimś zgodnym chórem, preferujemy opcję całodniową z przerwą na lunch po 10 katarakcie. Ta zgodność nieco zaniknęła, kiedy nasza grupa rozdzieliła się na Rambo i Myszkę Miki. Będzie co porównywać.

Punktualnie o 10:25 zaczynamy spływ. W całodniowej wersji imprezy zaliczymy aż osiemnaście bystrzy, osiemnaście okazji, aby wpaść do wody. Cała trasa spływu liczy 25 km, między odcinkami trójkowymi trafiają się czwórki, jest kilka piątek, a nawet szóstka! Pomimo, że stan wody jest niski wiemy, że płynięcie nie jest łatwe, dostarcza potężnej dawki adrenaliny, a widok wylegujących się na brzegu krokodyli nawet łysemu stawia włosy na głowie!

Od wyjścia z Wodospadu Wiktorii pod samym mostem rzeka Zambezi tworzy kilka ostrych zygzaków, zwanych Second, Third i Fourth Gorge (Druga, Trzecia i Czwarta Gardziel), co było doskonale widoczne wczoraj z helikoptera. Wpływamy na pierwsze, łagodne bystrze, klasy III. Ochlapani wodą przeżywamy pierwszy dreszcz, czujemy chłód. A może tylko tak się wydaje przez kontrast z gorącym powietrzem. Czwarte bystrze - Morning Glory - dostarcza dużych emocji. Kilka pontonów z przodu na naszych oczach wywraca się do góry dnem. Trzeba było widzieć oczy tych, co wpadli do wody, gałki jak na szypułkach! Już same nazwy bystrzy pobudzają wyobraźnię: Stairway to Heaven (super!), Devils Toilet, Gullivers Travel, Muncher, Commercial Suicide i Jaws of Deaths. Zwłaszcza, gdy ktoś zna angielski i rozumie znaczenie tych zdań! Niektóre z bystrzy raczyły nas uskokami, inne okazywały się gwałtownymi spadkami z dużymi falami.

Przez pierwszą dziesiątkę przeszliśmy bez strat, ale momenty były. Zwłaszcza, kiedy ponton stawał dęba w nurcie i chyba tylko cud przywracał nas do normalnej pozycji. Rzeka cały czas zmieniała swój charakter: szalone bystrza i duże spadki na parometrowych uskokach były w miarę równomiernie rozdzielane długimi, spokojnymi wypłaszczeniami. Przed potężną kotłowaniną wody zachęcająco nazwaną "komercyjnym samobójstwem" dobiliśmy do brzegu, a widząc nasze zdziwione (czy to już koniec?) miny, władcy pontonów i jednocześnie naszych trwożliwych żywotów oznajmili, że teraz pójdziemy po kamieniach, bo kocioł przed nami to szóstka nadająca się tylko dla kamikadze. Maszerujemy więc prawym brzegiem około 200 metrów, podczas gdy przewodnicy rzucają pontony na pastwę wściekle spienionych fal. Trójka zawodowców (dwóch czarnoskórych - w tym nasz Happiness i Joe Rastafarian - oraz Belg Davvy) wskoczyła jednak w dzikie fale i... wyszła cało z opresji. Dostali zasłużone, głośne brawa, na stojąco!