Góry Stołowe to pasmo o długości 42 km i szerokości 7-12 km, które rozciąga się od Kotliny Kamiennogórskiej na północny zachód do Kotliny Kłodzkiej na południowy wschód. Większa, środkowa część Gór Stołowych znajduje się w Czechach, natomiast kraniec północno-zachodni i najwyższa część południowo-wschodnia w Polsce.

Mimo stosunkowo niewielkiej wysokości bezwzględnej najwyższy szczyt Gór Stołowych - Szczeliniec Wielki przedstawia się dość imponująco, wyrastając 150 metrów ponad rozległy płaskowyż i opadając na wszystkie strony pionowymi ścianami. Silnie spękana i zwietrzała powierzchnia szczytowa tworzy osobliwe formy skalne. Na szczycie znajduje się schronisko PTTK - najstarsze Sudetach. Dziś schronisko prowadzi jedynie działalność gastronomiczną i nie udziela noclegów.

Na szczyt Szczelińca Wielkiego prowadzi tylko jeden szlak. Żółte znaki prowadzą zarówno z Karłowa jak i z Pasterki. Mniej więcej w połowie drogi na szczyt ścieżki te łączą się w jedną drogę, która prowadzi na górę. Bez względu na to z której miejscowości wyruszymy, to spacerowym tempem dostaniemy się na Szczeliniec po 45 minutach. Przed zejściem na dół, które zajmie 30 minut, czeka jeszcze na turystów godzinna wędrówka skalnym labiryntem. Wstęp na teren labiryntu jest płatny. Na trasie znajduje się wiele samotnych skał o niezwykłych kształtach. Ich nazwy nawiązują do kształtu: Wielbłąd, Słoń, Wiewiórka, Małpa, Żyrafa. Jednym z najciekawszych, a na pewno najzimniejszym miejscem na trasie labiryntu jest Piekiełko - szczelina o głębokości 17 m i długości 100 m. Przy krawędzi szczytu wyznaczone są punkty widokowe przez które przebiega ścieżka jednokierunkowego labiryntu.

Szczeliniec Wielki to mój ulubiony szczyt górski. Już wielokrotnie go zdobywałem i za każdym razem była to fascynująca przygoda. Zawsze ruszam żółtym szlakiem z Karłowa. Droga na szczyt po ponad sześciuset kamiennych stopniach zajmowała mi czasami mniej niż 20 minut, ale na zwiedzanie labiryntu poświęcam zwykle więcej niż godzinę. Dla wszystkich, którzy byli już na Szczelińcu Wielkim, ale będą go kiedyś ponownie zdobywali mam ciekawa propozycję. Zabierzcie na wycieczkę osobę, która nie miała jeszcze okazji odwiedzić Szczelińca. Tuż przed samym szczytem, jak tylko zobaczycie zabudowania schroniska poproście tę osobę o zamknięcie oczu i podprowadźcie ją do samej krawędzi pierwszego punktu widokowego - na lewo od ścieżki. Teraz wystarczy ustawić towarzyszącą osobę przy barierce i poprosić o otwarcie oczu. Zaskoczenie i piękne widoki gwarantowane. I żadne zdjęcia nie oddadzą tego, co zobaczycie i poczujecie. Można się delektować okazałą panoramą, szumem wiatru i zielenią drzew.