Góry Sowie to wyraźnie wypiętrzony łańcuch, ciągnący się na długości 25 km. Rozciąga się on od Gór i Pogórza Wałbrzyskiego poprzez Przełęcz Srebrną graniczącą z Górami Bardzkimi, które stanowią naturalne przedłużenie Gór Sowich. Grzbiet Gór Sowich jest dość wyrównany, natomiast zbocza są strome, pocięte dolinami, którymi prowadzą malownicze szosy. Najwyższym szczytem jest Wielka Sowa, która ma kształt owalnej, wydłużonej kopuły o kierunku zbliżonym do równoleżnikowego, z wcięciami erozyjnymi od południa i północy. Góry Sowie są najstarszym geologicznie pasmem Sudetów. Swoim wiekiem konkurują z odległymi Górami Świętokrzyskimi. Od 1981 roku Wielka Sowa znajduje się w granicach Parku Krajobrazowego Gór Sowich.

Wielka Sowa jest skrzyżowaniem wielu szlaków turystycznych. Dzięki temu każdy może wybrać dogodną dla siebie drogę na szczyt. Najbardziej znane są szlaki rozpoczynające się w Walimiu. Szlak żółty (2,5 godz.) prowadzi przez Małą Sowę, oraz szlak zielony + szlak niebieski od Przełęczy Walimskiej (2 godz.). Na Wielką Sowę można także wyruszyć z Przełęczy Sokolej szlakiem czerwonym (1 godz.) lub z Przełęczy Jugowskiej - również szlakiem czerwonym (1,25 godz.). Zielonym szlakiem (1 godz.) możemy rozpocząć górską wędrówkę z Sokolca, a niebieskie znaki (4,75 godz.) wyznaczają drogę na szczyt z Zagórza Śląskiego. Wszystkie szlaki prowadzące na Wielką Sowę są chętnie uczęszczanie, co nie dziwi z uwagi na wyjątkowe walory turystyczne Gór Sowich i samej Wielkiej Sowy. Łatwo dostępny szczyt oferuje przepiękne widoki, a wędrówka na szczyt leśnymi ścieżkami jest doskonałym sposobem na obcowanie z naturą.

Szczyt Wielkiej Sowy zdobyłem w jeden z upalnych, wakacyjnych dni. Wyruszyłem żółtym szlakiem z Walimia. Szlak początkowo prowadzi dość stromo pod górę asfaltowym chodnikiem. Po minięciu ostatnich zabudowań ścieżka prowadzi przez łąki, doprowadzając do granicy lasu. Wystarczy pokonać jeszcze górski strumyk i można już w cieniu drzew rozkoszować się ciszą i piękną przyrodą. Szlak prowadzi dość długo pod górę, ale jest niezbyt stromy. Po drodze udało mi się spotkać sarny i zaledwie kilku turystów. Po dotarciu do Małej Sowy wydaje się, że to już koniec wędrówki, ale piechurów czeka jeszcze niemal płaski odcinek szerokiej ścieżki. Tu już wyraźnie widać często uczęszczany szlak. Nagrodą za długi spacer jest zdobycie Wielkiej Sowy i możliwość wejścia na wieżę (wstęp płatny), która jest zwieńczeniem szczytu. Chyba każdy przyzna, że dla takich widoków było warto.