Góry Bardzkie to najdalej wysunięte na wschód pasmo Sudetów Środkowych, które rozciąga się na długości 18 km, oddzielając Kotlinę Kłodzką od Przedgórza Sudeckiego. Od Gór Sowich oddziela je Przełęcz Srebrna, a od Gór Złotych Przełęcz Kłodzka, która jednocześnie rozgranicza Sudety Środkowe od Wschodnich. W Górach Bardzkich wyróżnić można dwa grzbiety. Grzbiet Zachodni, którego najwyższym szczytem jest Słup (667 m), jest nieco niższy, ale bardziej rozległy. Grzbiet Wschodni w którym góruje Kłodzka Góra (765 m) jest wyższy i bardziej zwarty, poprzecinany głębokimi dolinami potoków. Oba grzbiety mimo niewielkich wysokości, są bardzo urozmaicone, a poszczególne kulminacje wyraźnie pooddzielane i pokryte gęstymi lasami mieszanymi, miejscami o charakterze rzadko już spotykanej puszczy sudeckiej.

Na Kłodzką Górę można się dostać z dwóch kierunków. Od strony Kłodzka szlakiem żółtym (3 godz.) oraz od strony Barda szlakiem niebieskim (3 godz.) przez Przełęcz Kłodzką. Żeby skrócić sobie drogę można rozpocząć wędrówkę na szczyt szlakiem niebieskim (1 godz.) z Przełęczy Kłodzkiej. Szlak wychodzący z Kłodzka wyznaczają znaki, które prowadzą koło stacji PKP Kłodzko-Miasto, a dalej kierują za miasto, wzdłuż potoku Jodłownik. Celem wędrówki jest niezbyt wyraźny szczyt z polanką utworzoną przez wiatrołomy. Szlak żółty krzyżuje się tu ze szlakiem niebieskim, którym możemy wędrować dalej do Przełęczy Kłodzkiej i Barda. Wprawdzie nie ma zbyt dużych możliwości wyboru szlaku, ale dwie wyznaczone drogi pozwalają nie tylko dotrzeć na Kłodzką Górę ale i poznać jej okolice. Wystarczy zdobyć górę jednym ze szlaków, a zejść ze szczytu drugim.

Kłodzka Góra to stosunkowo niski i łatwo dostępny szczyt. Wybrałem najkrótszą drogę - szlak niebieski z Przełęczy Kłodzkiej. Ścieżka zaczyna się tuż przy drodze i od samego początku prowadzi lasem. Godzinna wycieczka na szczyt przebiega po bardzo urozmaiconym, leśnym terenie. Na początku trzeba pokonać strome podejście, ale potem droga jest już łatwiejsza. Zaskakuje panująca cisza i pustki na szlaku. Trudno spotkać tutaj turystów, za to łatwo wypatrzyć leśną zwierzynę. Szlak jest dobrze oznakowany, ale trzeba uważać żeby nie zakończyć za szybko wędrówki i tym samym nie dotrzeć na szczyt.

Jedno z większych wzniesień po drodze może się wydawać kulminacją Kłodzkiej Góry, ponieważ szlak prowadzi dalej przez dłuższy odcinek w dół. Schodzimy jednak niżej, po to żeby zaraz ponownie wspinać się pod górę. Na sam koniec wycieczki zmieniamy szlak na żółty i po kilkuset metrach jesteśmy na szczycie z którego niewiele widać. Podziwiać możemy jedynie panoramę w kierunku południowo-zachodnim. Kłodzka Góra warta jest jednak zdobycia z uwagi na oryginalne ukształtowanie terenu i piękne lasy porastające wzniesienie.