Strój jest ogólnie dowolny - nawet w tradycyjnych wioskach można chodzić w krótkich spodenkach, koszulkach bez rękawów etc. Jedynie tam, gdzie większość stanowią muzułmanie (np. na Mindanao) lepiej ubierać się bardziej "okrywająco". Filipińczycy są raczej eleganccy, dobrze jest więc dbać, aby nasze ubranie wyglądało przynajmniej schludnie. Nie ma sensu zabierać z sobą dużo ciuchów - w razie czego na miejscu za niewielkie  pieniądze coś dokupimy (za skarpetki zapłacimy ok. 30, za koszulkę od 50 peso).

- Telefony - najlepiej dzwonić przy użyciu karty. Jeśli zamówimy rozmowę (usługi tego typu świadczą specjalne punkty) płacimy od razu 160 peso za 1 minutę i nawet jeśli po 10 sekundach rozmowa zostanie przerwana - pieniądze nam przepadają. W niedzielę stawki są o 25 proc. niższe. Rozmowy lokalne są bardzo tanie - 2 peso za 2 minuty.
- Fax - często są z tym problemy. Za 1 stronę wysłaną z hotelu dysponującym tym urządzeniem zapłaciłam 200 peso.
- Internet - w wielu miejscach działają internet-cafe, zwane na Filipinach "Cyber Cafe". W Cebu  jest ich kilka w centrum handlowym zwanym "SM" (pytajcie o "es-em") - za  godzinę wysyłania e-maili płaci się tylko 25-35 peso! W Manilii jest drożej -  np. w Robinson Mall na rogu Adriatico i Santa Monica Street  za 25 peso mamy dostęp do internetu przez 15 minut.
- Gazety po angielsku - możemy je kupić za 4-6 peso nawet w zapadłych dziurach.

220  V, wyjątkowo 110 V; wtyczki typu amerykańskiego  - z dwoma płaskimi bolcami.

Tak jak u nas, czyli nie ma problemów z przeliczaniem

Niesamowicie mili. I nie zmaterializowani. Do tego inteligentni, ciekawi jak się żyje w innych krajach.  Chętnie pokażą drogę, pozują do zdjęć i w przeciwieństwie do tego co jest w wielu innych krajach - nie domagają się pieniędzy. Niestety zwykle nie orientują się na mapie, a jeśli   czegoś nie wiedzą - zamiast uczciwie się do tego przyznać powiedzą byle co, byle odpowiedzieć. A jak nic nie rozumieją, to i tak  przytakują.

- ludzie bardzo chętnie zgadzają się na zdjęcia, na szczęście nie żądając za to pieniędzy- polecam zabranie filtrów do obiektywów - UV i polaryzacyjnych
- nie ma problemu z kupnem negatywów. Zapasy diapozytywów (slajdów) można uzupełniać w dużych miastach
- na lotniskach przeprowadzane są wielokrotne kontrole bagażu za pomocą promieni rentgenowskich. Jeśli nie dowierzamy maszynom - lepiej wcześniej wyjąć filmy z bagażu, ale nie zdziwmy się, gdy obsługa będzie nam kazała wyjmować każdy z nich z pudełka.

- nie ma problemów ze znalezieniem noclegu - od łóżek w dormitoriach po świetne dla kilkuosobowej grupki bungalowy i luksusowe hotele
- jeśli liczymy na hostele rekomendowane w przewodniku Lonely Planet, bierzmy pod uwagę, że często są one przepełnione, a podane ceny - już nieaktualne
- w wielu hotelach są kartki, że "check in = check out", czyli możemy zostać w swoim pokoju przez całe 24 godziny (np. meldujemy się o 18-tej i mamy lokum do 18-tej dnia następnego)
- jeśli do danego hotelu przyjeżdżamy tylko na kilka godzin, niekiedy można wynegocjować niższe stawki - np. na 2, 4 czy 6 godzin
- dormitoria często są  koedukacyjne; ceny dormitoriów wynoszą od 75 do ok. 150 peso
- bywa, że w hostelu nie ma ani dormitorium, ani  "jedynek", wówczas nie ma wyboru - trzeba wziąć pokój 2-osobowy
- często są problemy z  pokojami 3-osobowymi, a gospodarze nie chcą się zgadzać by w "dwójce" spały trzy osoby
- najdroższe noclegi są w Baguio i Manili

- jedzenie jest tanie - zwłaszcza w ulicznych knajpkach i fast-foodach, gdzie za 1 dolara już można coś konkretnego zjeść
- Filipińczycy kochają fast-foody. Na każdym kroku znajdziemy restauracje Pizza Hut, McDonald`s, KFC, a także moją ulubioną filipińską sieć - "Jollibee". Zestawy typu spaghetti lub hamburger + napój kupimy już za 30 peso
- ąniadania możemy jadać w hostelach, płacąc za nie zwykle 40-60 peso. Zazwyczaj do wyboru są różne zestawy - śniadanie amerykańskie, holenderskie (tam gdzie przyjeżdża dużo Holendrów) i oczywiście - filipińskie. Skład tego ostatniego zestawu: ryż, kawałek jakiegoś mięsa, jaja sadzone + kawa/herbata- owoców, często nam nieznanych, jest zatrzęsienie. Kokosy, mango, papaje, ananasy, staraple, rambutany, kalamansi i wiele innych.  Ceny są zróżnicowane w zależności od wyspy - np. mango na bazarze w Cebu kosztuje 3 peso, w Manili 10 peso
- nie brak na Filipinach oryginalnych potraw, które mogą nas nieco szokować. Kiedyś zapytano mnie czy jada się w Polsce "adidasy". Okazało się, że chodzi o pieczone łapki kurczaka. Innym razem zafundowano mi "ballut" - przysmak który okazał się na pół ugotowanym jajkiem z embrionem kurczaka w środku. Wody płodowe wypiłam, ale gdy doszłam do ukrwionej główki z zaczątkami piór - apetyt mi przeszedł
- przykładowe ceny jedzenia (w peso)

kokos w Manili 14
ananas 35
coca-cola  6 -12
w Jollibee - zestaw hamburger+frytki+cola  39
w Joliibee- zestaw spaghetti + cola 28
w Jollibee - sok ananasowy 14
śniadanie w restauracji  40-60
zupa na ulicy 10
ryż z warzywami  60
omlet  40-60
herbata, kawa, czekolada na gorąco 6-15
pieczony banan (na ulicy)    3
1 kg ryżu  15-40
piwo  10-15 (w luksusowych lokalach i  53-90!)