Podczas podróży zaprzyjaźniliśmy się z człowiekiem z Hong Kongu, który przez 3 lata studiował w Wielkiej Brytanii, a także z mnichami buddyjskimi, którzy jechali z nami już od Litangu.

Na szczęście droga nie trwała długo. Po dojechaniu do XiangCheng szukamy noclegu, kupujemy bilety autobusowe na następny dzień. Znaleźliśmy nocleg w domu tybetańskim, a właściwie jak zawsze nocleg znalazł nas...W domu tym było przepięknie - jak w jakimś pałacu - a nocleg tu kosztował tylko 15 Juanów. Na ścianach wymalowane były liczne, prześliczne malowidła. Zatrzymało się tu kilku obcokrajowców więc umówiliśmy się od razu na wieczór na spotkanie przy piwie.

Następnie poszliśmy na jeden z lepszych obiadów, jakie jedliśmy w Chinach, którym delektowaliśmy się bardzo długo popijając herbatą z mlekiem jaka. Obiad jedliśmy w towarzystwie mnichów i chłopaka z Hong Kongu, którzy towarzyszyli nam w drodze do XiangCheng. Po obiedzie poszliśmy zwiedzać miasto.

Było to dość brudne miejsce. Po ulicach goniły czarne świnie taplając się w ulicznym błocie. Jednak wszystkie domy były już bardzo okazałe - tybetańska architektura. Wszyscy ludzie byli dla nas przesympatyczni, robili sobie z nami zdjęcia, każdy się do nas serdecznie uśmiechał.

Doszliśmy do buddyjskiej świątyni, która była bardzo okazała. Postanowiliśmy nie żałować 10 Juanów i zwiedzić ją. Na prawdę były to jedne z najlepiej wydanych pieniędzy podczas tej wyprawy - świątynia była przepiękna. Do tego oprowadzał nas po niej mnich, który pokazywał nam największe zakamarki tego miejsca. Zobaczyliśmy ten klasztor od kuchni i to dosłownie. Widzieliśmy jak się mnisi modlą, jak jedzą, jak śpią, jak gotują, jak uprawiają roślinki. Bardzo byliśmy zadowoleni ze zwiedzania tego niezwykłego miejsca, położonego w przepięknej scenerii. Nad klasztorem bowiem wznosiły się piękne górskie zbocza.

Po wyjściu z klasztoru ja z Olkiem poszedłem do tybetańskiej wioski oddalonej o parę kilometrów, a właściwie pojechaliśmy tam stopem. Zabraliśmy się z jakąś rodziną wracającą traktorem z miasteczka. Było to wspaniałe przeżycie zobaczyć, jak żyją zwykli, prości Tybetańczycy w małej wiosce. Od razu zobaczyliśmy, że mimo, że nie mają wielu pieniędzy, są bardzo szczęśliwi i zadowoleni ze swojego życia. Każdy zapraszał nas tam do swojego domu.