Pan Roman przez cały dzień będzie moim cicerone. Jak się wkrótce okazało, wybór przewodnika nie mógł być trafniejszy; pan Roman prezentuje sobą najwyższą kulturę będącego na wymarciu pokolenia "przedwojennych profesorów" o jakich tylko słyszałem studiując kiedyś na krakowskich uczelniach.

Sydney posiada 4 mln mieszkańców, czyli co piąty obywatel Australii nazywa to miasto swoim domem. Tutejsza Polonia liczy 20 tysięcy, na około 120 tys. w całym kraju.

Zaczynamy od kościoła św. Marii, pomnika księcia Alberta i widoku na imponującą 300-metrowa wieżę AMP Tower. Wkrótce potem spaceruję przez Królewski Ogród Botaniczny i słucham zajmującej opowieści o historii kraju. Mój przewodnik podaje mało znane, często wstydliwie ukrywane fakty, które jego wywodom dodają barwy i smaku. Stoimy akurat pod kolejnym pomnikiem wyobrażającym Neptuna z jego świtą oraz pierwszego gubernatora stanu Nowa Południowa Walia - kapitana Artura Phillipa. W tej jak najbardziej odpowiedniej scenerii powoli wczuwam się w atmosferę życia codziennego niegdysiejszej krainy skazańców...

Od czasu do czasu przystajemy pod ukwieconym drzewem, zatrzymujmy się, gdy pośród konarów dostrzegamy zwisające głową w dół ogromne nietoperze, gdy obok nas na trawnik nadlatuje śnieżnobiała papuga i nie zważając na otoczenie zajada szyszki. Dochodzimy do słynnego gmachu opery zaprojektowanego przez duńskiego architekta Jorna Utzona, budowanego w latach 1959-1973. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności mam w plecaku listopadowy numer miesięcznika "Poznaj Świat" gdzie oprócz własnego tekstu o Parku Narodowym Mesa Verde w USA jest doskonały artykuł właśnie o tej operze. Lekturę gorąco polecam!

Niebo w tle tej unikalnej budowli urozmaicają chmury, pozostałość po niedawnym załamaniu pogody. Jest ciepło, około 18C, ale dzisiaj w oddalonej o 1500 km Adelajdzie spadł śnieg, co jest pogodową anomalią, podobnie jak wyjątkowo niska, a tak optymalna dla nas temperatura w Sydney w ostatnich dniach.

Wchodzimy do wnętrza opery, jest szare, smutne, betonowe, słucham o kłopotach twórcy i obecnych gospodarzy budynku.

Podchodzimy do przystani Circular Quay z ładną panoramą centrum i po opłaceniu 5.80 za bilet w jedna stronę wsiadamy na prom do Manly, który zarówno dowozi ludzi do pracy jak i turystów do tej drugiej po Bondi najpopularniejszej lokalnej plaży. Około 30 minut rejsu wśród morsko- pagorkowatej scenerii; krystalicznie czysta zielono-niebieska ton, jachty, wędkarze, kajakarze... Mnóstwo ludzi uprawia tutaj sporty wodne, zdaje się, że mieszkańcy Sydney kochają morze i swoje miasto.

Tymczasem nadciągnęły chmury i... zaczął padać deszcz. Korzystając z okazji schroniliśmy się w tajskiej restauracji, by przeczekać chwilowe załamanie pogody, smakując frutti di mare i wyborne piwo Lager Crown.

Później spacer ścieżką na południe wzdłuż wybrzeża z widokiem na plażę upiększoną szpalerem araukarii. Nurkowie ćwiczą w pobliskiej zatoczce, wokoło skały i busz z dziesiątkami kolorowych ptaków, z tysiącami nieznanych mi, egzotycznych kwiatów.

Samochodem - dla odmiany - wracamy do centrum. Znów zaświeciło słońce, ciemne obłoki pożeglowały ponad morze. Kolej więc na słynny, uwielbiany przez Australijczyków most, zwany powszechnie Starym Wieszakiem, zbudowany w latach światowego kryzysu w 1932 roku kosztem 20 milionów dolarów, co w tamtych latach było ogromnym wysiłkiem. Mieszkańcy miasta nie mięli jednak innego wyjścia, gdyż główne dostawy żywności nadchodziły wtedy z północy, a droga wokoło omijająca rzekę Parramatta była zbyt długa, aby łatwo psujące się produkty dotarły do odbiorcy na czas.

Idziemy na most, nie wdrapując się na górę (ta atrakcja jest typową turystyczną pułapką za 120 AUD) lecz jak normalni ludzie spacerujemy trotuarem. Z mostu roztacza się przepiękny widok na operę (70 metrów poniżej nas) i port Sydney Harbour.

Dalszy spacer prowadzi do najstarszej dzielnicy miasta The Rocks, założonej na skalistym cyplu obok przystani, niegdyś jaskini spelunek i ciemnych charakterów. Obecnie, od lat 70. są tu odrestaurowane brukowane uliczki, kolonialne domy i sklepy z bogatym wyrobem aborygeńskiego rękodzieła. Oglądamy obrazy lokalnych mistrzów, malowane bumerangi, rzeźbione w drewnie misy... Pełni skupienia wsłuchujemy się też w dźwięki dziwacznie brzmiącego instrumentu didgeridoo, wydobywane specjalnie dla nas przez sympatycznego pracownika sklepu z wydrążonego drąga.

Idziemy dalej, główną ulicą George Street do "bizantyjskiego" Queen Victoria Building, okazałego gmaszyska mieszczącego obecnie sklepy i kafejki. Przed głównym wejściem stoi pomnik królowej Wiktorii.

Ostatnim "punktem programu" jest wyjazd na szczyt wspomnianej już wieży AMP Tower. Zbliża się zmierzch, wzgórza wokół Sydney nabierają kolorów, nad morzem zawisa barwna tęcza. Z wysokości 305 m, w niskim świetle miasto wygląda teraz jeszcze inaczej, nadal zachwyca architekturą, położeniem i parkami.

Po zauroczeniu panoramą zjeżdżamy na dół, aby obejrzeć jeszcze wliczony w cenę biletu pokaz o Australii, zrobiony w sposób mało ekscytujący, ale w dużym stopniu wzbogacający wiedzę o tym ogromnym kraju-kontynencie.

Wieczorem idziemy na obiad do jednej z licznych, wspaniale położonych nad samą wodą restauracji przy nabrzeżu Darling Harbour. Zamawiamy najpopularniejsza rybę Australii, rewelacyjna w smaku barramundi. Ta ryba - podobno - jest samicą do osiągnięcia 50 cm długości, aby potem, uwaga... przemienić się w samca!