Zostawiamy mikrobus na parkingu przy ośrodku informacji turystycznej (Visitor Center). Wąwóz jest przepiękny, otoczony zębatymi, biało- żółto- czerwonymi szczytami, o biblijnych (nadanych przez Mormonów) nazwach jak Świątynia Wschodnia, Trzech Patriarchów (Abraham, Izaak i Jakub), Świątynia Słońca...

Jesteśmy wszyscy tak podnieceni wizja planowanej na dzisiaj przygody - zdobyciem The Narrows - ze "z biegu" - po szybkim uzupełnieniu prowiantu z ogólnej lodówki, wsiadamy w kursujący wzdłuż Doliny napędzany litościwym dla środowiska gazem wahadłowiec i ze spokojem grabarza, mijając kolejne przystanki docieramy do ostatniego - Shinavawa Temple. Ten "koniec" jest początkiem spełnienia naszego pierwszego tutaj marzenia.

Park narodowy Zion jest jak wielką, skomplikowaną księgą, którą należy umieć czytać. Dla większości turystów zwiedzanie Parku polega na przejeździe ze Wschodniego do Zachodniego wjazdu (lub odwrotnie) z wycieczką wahadłowcem wzdłuż Doliny, spacerkiem wzdłuż któregoś z łatwych szlaków (np. nasz wczorajszy Great Arch, Szmaragdowe Jeziora, Plącząca Skała, Watchman...) i kilometrowym dojściem do krańca asfaltowej ścieżki Riverwalk. Z tym tylko, że... my nie jesteśmy przeciętnymi hamburgeiros, ale nieprzeciętnymi Sarmatami!

Zion posiada dwa najczystszej wody Klejnoty: The Narrows oraz Lądowisko Aniołów. Ktokolwiek będąc w tym Parku pominął wymienione miejsca ma - szczerze - pełne prawo czuć się jak turysta w Krakowie poznający dogłębnie Nowa Hutę, moje skądinąd kochane, rodzinne Podgórze, plus Salwator i Tyniec z pominięciem.... Wawelu i Rynku Głównego! Dlaczego? poczytajcie;

Z krańca Riverwalk wchodzimy do wody, po łydki, po kolana, po pas... I brniemy tak w górę strumienia całymi godzinami. Wgłębiamy się w bodajże najwspanialszy fragment parku Zion - pomiędzy pionowe ściany kanionu (The Narrows), którego stoki odlegle o zaledwie 6-7 metrów sięgają niebotycznych wysokości, blisko pół kilometra! Ta gardziel ciągnie się na przestrzeni aż 3 kilometrów! Krok po kroku odkrywamy nowe kształty, nowe barwy igrające na skalnych ścianach. Rozkładamy statywy co krok, co pół kroku... Światło w tak wąskiej szczelinie jest słabe, wymaga długich naświetleń, ale za to kolory, odbijane wielokrotnie od barwnych piaskowców!!! Jakże pięknie wyrzeźbione jest to potrójne pogranicze atmosfery, litosfery i hydrosfery, w dodatku wzbogacone zmiennym blaskiem, zapachami i ciepłotą. W takim miejscu można trwać, i trwać, i trwać...

Siedzę na konarze starej sosny i w zdumieniu spozieram na rzeczny zakręt, gdzie kamienny brzeg znienacka zaiskrzył światłem niewidzialnego stąd słońca. I na tym tle pojawił się brodzący w wodzie Jacek, a zaraz po nim Barbara. We dwójkę stworzyli ponadczasowy Obraz Wędrujących Pielgrzymów!

Siedzę na konarze starej sosny i marze, jak bardzo chciałbym znaleźć się w tym miejscu z ukochaną istotą, dzielić dusze, wrażenia i ciepłotę ciał...

Umówiliśmy się na spotkanie przy Visitor Center na 7 wieczór, tuż po zachodzie słońca. Taki układ pozwala nam rozproszyć się na długości Kanionu i indywidualnie przeżywać piękno postrzeganych zjawisk. Pięć godzin spędzone w wąskim kanionie mija nieubłaganie, jak krótka, bardzo krótka chwila. Czas wracać.

Czas na życiową prozę, czyli: warto mieć dobre buty, najlepiej nurkowe neoprenowe, ale adidasy z wełnianą skarpetą też się przydają, do tego okulary polaryzacyjne, aby wyraźniej widzieć, gdzie położyć stopę, i - obowiązkowo - kij do podpórki. Jeżeli nie mamy własnego, na pewno będziemy mogli wybrać z dziesiątków przechodnich patyków, jakie turyści pozostawiają na początku szlaku w Riverwalk.

Na kempingu przy zachodnim wjeździe, w żarze płomienia starannie pilnowanego przez ogniowego maestro Lecha, skwierczy 5 kg wędzona szynka dogrzewana aromatycznym jałowcowym drewnem. Przy wielkim stole mistrz Jarek w otoczeniu kobiecej świty Agnieszki i Barbary przyrządzają kolacje.

"Jest już za późno, nie jest za późno..." Edwarda Stachury, w wykonaniu nieocenionego Jacka, brzmi pośród podzwrotnikowej nocy, przy płonącym ognisku jak... (i tutaj każdy z nas dobiera sobie ciąg dalszy).